ја (изв.)
– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Блазе си им анасана на граѓаните, тие ете тие живот поминуваат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни тече од челото како река.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
АНЃЕЛЕ: (ја вади капата и го покажува темето). Еве, тука ми е целата...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И кога сите минеа покрај врбата стушена - делии се запираа незнаен брат си викаа: „Ја стани, море јабанец на оро со самовили!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Не се замеша во кавгата, но затоа ги викна брата и и Јована да ја остават кавгата и да си влезат во училиштето, бидејќи ѕвончето удри.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошка патем го мачеа рој мисли: „Ова што ми велат да го предадам не е лошо, ама ја ако не успеат да го отепаат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
-Не сум будала, - рече. – Ја ако ми имаше наместено заседа!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш, кога ги отворил запците, човекот морал, полека со двете раце, да ѝ ја дофати ногата на мечката, исто онака, како кога се потковува коњ, и така неа ја подигнал од меѓу железата; тој тоа морал неминовно да го стори.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само што не смее да лизне! Ја, зошто да не смее!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Кога мракот со сета своја моќ ја поклопи долината, не успевајќи докрај да ја зацрни снежната белина, некаде од северната страна, откај Чукарот, се извиши зловештиот, стравотен виеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Фелдфебелот одеднаш сфати. Строго рече: - Ја прибери ја таа играчка бре.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сега гледам дека тоа и не е важно – разбојот, без или со мене, така ја ткаеше приказната... ***
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тој ја затвори книгата, ја спушти внимателно на подот, легна и ја повлече покривката преку двајцата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ме пуштаа и до дома во Маказар, да ја видам мајка, и пак се враќав таму во сарајот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во нозете му се виде како врабица и таа споредба што механички му падна на памет во истиот миг му се виде непристојна. Пренепристојна. Просто ја исфрли од главата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Омразата и бесот што му ја завладеаја душата, му го истераа сонот и ја преплавија неговата слика за родната земја со безнадеж беа неговиот најголем пораз.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во првиот поглед што му го упати на Татко, таа како да бараше заштита од него, разбирање пред неизвесноста на судбината која ја очекуваше во големото патријархално семејство.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Разногласието на нивните изјави му ја матеше свеста и тој упорно се обидуваше да си ја расчисти со разумни интерпретации.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
