јако (прил.)
Но насреде уште останала самотна греда, ама да потпира јако.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И едната и другата боја не се држеше јако за колцата и малку по малку боите фатија да се рушат и под нив фати да сјае нивната природна боја „словенска” со одблесок „македонски” од географската област во која се распределени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сторил, што сторил! Детето е здраво, јако. Тој и не го видел кавалерот.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Сам со себе ќе се изедам! (се слуша јако и непрекинато чукање на портата.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Без интерес гледаше: по модрата врвица кон девојката се движеа тројца - јако момчиште и двајца кепеци.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Беше младо и јако стебло во својата увереност: на седум рида лежат седум чуда, седум потпорни столбови на човечката мудрост: Аристотел, Поло, Галилеј, Њутон, Дарвин, Кох, Ајнштајн.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Така на пример, веќе во самата хиероглифика кен , „јакослабо“, се кине на кен, „јако“, и кан, „слабо“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Чуден вкус има, јако мириса.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Сака моќно, јако. Тоа не знае секој. Така да носи, љубов во ракав.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
- Прво, многу се далеку. А на тој припек без вода... после првото јако сонце смолницата се претвораше во тарана.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А дедо ме зеде на колено и рече: По наше молитвата е вака: Отче наш иже еси на небесах, да свјатитсја имја твое, да приидјет царствие твое, да будјет воља твоја, јако на небеси и на земли.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
