ха (изв.)
– „Хаа, не сум Охридско Поле и Струшко; чунки тамо вакви луѓе нема со олку долзи носеви и олку високи во нозете; овие луѓе не се асли како нас, си велел сам со себе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ха, еве ти, Силјане, тебе работа како што бараш, му рекол анџијата на Силјана, на нога да шеташ по селата“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ха! Си стоиш ли на зборот да дојдеш во партијава моја? Да станеш Грк- кир Николаќи!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ха –ха – ха ... – се кркотеше Мече, додека девојчето, после првата изненада, се спушти да бега.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот гласно се насмеа: - А - ха, ми текнува.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ха-ха-ха! ... Некаде насреде од чудовиштето зина огромна челуст, водата закипе, се запени и Мече усети дека расте, се надига над него бескраен воден свод.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
— Хаха, ха и хихи! — се насмеа Бојана гласно и се слушна дури на конакот, та и стариот мудур погледна преку отвореното пенџере, кое гледаше кон перачките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ене, да се увериш. Ене, Крчо каде си и носи парталите кај сестра му. — И се разнесе едно танко — „аха ха иии ихи!“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Ха, присторе дедо Најдо и додаде: - Не ќе ти е многу лошо кога до смешки ти дошло.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ха, стар шегаџија, вели. Честитам, смешен си.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Војска? Ха! Тоа беше матна дождовница од испиени, на прв поглед безоблични луѓе, колона гробнички шинели, разнишан ред страшила, глупаво и ненужно развлечен синџир од чудни шушкави алки. Тоа беше почеток и крај.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ха, на смрт! Гледаа в земја и се тргаа да не бидат во првиот ред.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На нозе сите, и секоја да ѝ удри по една тупаница по муцки и да ѝ плукне в лице. – Ха, ха, ха, ха! – почнаа да се смеат сите кадани, очигледно задоволни што не им го презеде младата ѓаурка добриот кадија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Гусарско знаме и четири буриња рум крај топовите. Ха, бандо, ќе биде весело!
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И во тесната прозоречка рамка се згустуваат зли, презриво горди, полни со бездушна иронија очи: „Ха, тоа си ти, херој!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Ха, ха, ха, - продолжуваше Претседателот. Беше тоа едно јадро човечиште, само за неколку прста понизок од Змејка, со широки раменици и со нешто несигурно сковано и на еден чуден начин колебливо во секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бригадирот Језекил ги имаше претрпнато во себе сите такви болки и сега беше само настојчив: - А можеби свитка некој, што мислиш, ха...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Каде сте сега, синковци мајчини? Излезете сега... Де писнете да ве видам. Ха...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Тој? Ха, изрод! Што ќе добие од тоа?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
По некое време ја расчепи устата до ушите и брзна во смеа: - Ха, ви заиграа вилиците, синковци ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
