еп (м.)
150. Кралот Марко (ок. 1335-1395) е последниот крал што владеел во големиот дел од Македонија пред повеќевековната власт на турските султани и станал најпознат јунак на епското народно творештво не само на Македонците, туку и на сите јужни Словени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа го знам, а од она што го знам главата прска на шавовите, станува тесна за епската тага и Хамлетовската загубеност.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
1. Тоа е корален звук на море што надоаѓа Непознато писмо забележува еп За земјата што ја разјадува цвеќе.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
ЈАКОВ: Тогаш одам кај министерот за шумарство, затоа што доаѓам од кај министерот за сообраќај. (Пауза.) Го заврши епот?
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
ЈАКОВ: Зошто не твојот еп? Го заврши? НОВЕ: Работам.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
ЈАКОВ: Цел живот пишува еп за човештвото од предисторијата до денес.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Глас на епските ѕвона што се слуша ноќе, во зол час: високо – орлица, под неа – орница, на ортома меѓу нив – Ти!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Петер Рау, универзитетски професор по германска книжевност Бев обземен уште од првиот прочит на романот Времето на козите во ракопис и тоа не само од оригиналноста на својата тема, не само од длабоките мисловни и етички пластови, туку и од своето уметничко писмо, во кое се проникнуваат реалното и иреалното, историјата и поезијата, трагедијата и травестијата, стварноста и фикцијата, епското и лирското, онаа андриќевска меланхолија и онаа позната чинговска пригушена иронија, сето тоа амалгирано во една комплексна, уметничка и естетска целина... академик Георги Старделов, на промоција на романот Времето на козите во „Мисла” во 1992 г.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Епос или реалистичен роман?
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тогаш тоа останува еден вид незавршен еп.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Подеднакво ги мешаат и историските времиња: епските песни со фантомите на непризнаените кралеви, овие пак со црвените комунистички ѕвезди, гуслите со борбените труби, трубите со топовските цевки.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тоа е излегување од сцената, финале на славниот еп на твојот живот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Маслинките расцветани како во некој далечен еп а уште подолу свеченоста на морето...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Социјален џубокс во кој мешањето има епска улога и повеќекратно значење.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Бабата не брзаше. Таа пиеше со епско спокојство, широко усмевната, и слушаше што расправаат мажите.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Толку мокар од мака
што насетувам воспаление
на сѐ живо во мене и киснам сѐ уште.
Малку е да се рече епски.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тие се афирмација на македонската кауза и се виделина на многуте заблуди, непознавања и искривувања на епската борба на македонскиот народ за остварување на национална, социјална и културна слобода и претставуваат битка за вклучување на македонскиот народ во лигата на рамноправните народи во светот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Така, романот станува широко епско платно со многу епистеми кои ги даваат есеистичкиот призвук на романот, неговата интелектуална полифонија и неговото мисловно, духовно и културно богатство.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
