еполета (ж.)
Кројачите одбиваат да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно, на митинг, да се откаже од мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Работ на едната еполета незгодно го сечеше зад уво, но тој остана вкочанет.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Војникот седна спроти него и му подаде една еполета.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го мразеше уште пред да чуе: „Оваа еполета вие сте ја загубиле“.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мајското сонце се расплинува врз светлото кадифе на масата, вивти во букетот од трендафили ја оживува на ѕидот сликата на човекот со мундир и златни еполети.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зошто ми се полковнички и генералски еполети?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Гледаш, никој не ги носи еполетите. Може да е некој мал по чин, а може и некој голем...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Првпат сме виделе македонски генерал со широки еполети на рамената и со црвена чоја на поработ од ногавиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кројачите одбиваа да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските, географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно на митинг да се откаже од мене.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Да го исчистиме долниот пункт: чизмите, горниот пункт - тилот ќе го одбележиме со капче; на рацете ќе ставиме блескави манжетни, а на плеќите еполети.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Сега ќе помине синџирот и нејасно ќе блеснат златните еполети, сега ќе заигра во нечуен кас извидницата во топли капути, во капи со црвени опашки, сега повторно поручникот со монокл и со крут грб, сега пристоен полски офицер, а сега со громогласни бесни пцости пролетуваат сенките на руските морнари, размавнувајќи со широките панталони.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
- Ау, дворската дама сакала вино со еполета, то ест со етикета. Нека ти биде, знаеш каде се парите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Професорот по керамика, односно по месена земја и печена глина, не знаеше што е попрво: дали генерелот по кого како канија од сабја требаше да оди генералката, или генералката пред која како штит требаше да стојат еполетите на генералот, како лампиони пред петарди.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На портата се појави мажот на Ребека во извалкана офицерска униформа со капетански чин на тврдите еполети, а веднаш по него, со бел мантил и торба во рацете, и таа.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
А само тие знаат колку бргу застаруваат еполетите, како се сушат воздишките и папсуваат погледите, а богами и зошто есента трае до ден-денес
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
На нејзе беа двајца војници со германски униформи на чии капи и еполети јасно се гледаа фашистичките кукасти крстови.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Офицерски еполети на рамо немаше никогаш.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
До тогаш на раменици никогаш не му натежнаа еполети.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Еполети на рамо, на широки, како дланката моја; светат од сонцето златните ѕвезди.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
