десет (бр.)
Запаливме огнови. Над нив дружината спрема овнови десет да кладе.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Вбесен, одненадеж среде виковите диви се јави коњик со јунаци десет.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се спуштија други во Стан; и по куќите, вични, бараа пченични лебој, Доведоа оттаму десет ергенчиња лични: некој да служи ни требал!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И до кај десет саатот дошол во крајот од полето и видел еден пат кај што оделе луѓе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
САВЕТКА: Со повеќе од десет Арнаути! Ем — мокрани ем — дебрани!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ама за тоа ли ти бил зборот?! Речи ти колку сакаш... Пет... десет!...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Одовде до Секуловци десет чекори место е и за едно „свети боже", свети крпки, венчаетсја раб божи Илко со рабина божја Доста, сегда и нинје и приено и во вјеки вјеков амин", и .. . клоп ! ... три лири во џепот, бадијала ли е ? . . .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Спаијата земит од десет едно; тебе ќе останит девет. И тој ред му е.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И сите ќе му платат на спаијата по оваа скала. Од шест, од осум, од десет, дванајсет — кило.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го изми до светнување, го наполни со вода и испи едно шише, уште едно, уште едно, испи четири шишиња, пет – и најпосле дотера до десет.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Чудо, - рече тој. - Ела де испи десет, - му подвикна Трајанка подавајќи му го шишето, - па да те видам дали е чудо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Сомуни да беа десет – ќе ги изедеше, - додаваа други.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Не, вистина, нарачај. Да видам каков си. После јас ќе ти нарачам. Десет.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се повлеков од една пуста, ширум отворена врата и погледнав во часовникот. Десет!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ни сам не знам како стасав на проклетиот Пигал, во онаа кобна улица во која на секој десет чекори млади девојки ви предлагаат љубов.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред портата борбата не траеше малку. Аскерот се собра десет на еден бунтовник, та макар со скапи жртви, за неполни дваесет триесет минути веќе секој бунтовник имаше врз себе десет и петнаесет војници.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тој го чекаше од нив ветеното – десетте ќесиња пари.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Десет луни ја цицав. Таа моето тело ќе го исцица.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сите десет души влегоа во темнината во Прилеп, секој сам со no едно магаре товарено борина, штици, чатми, маст, сирење, волна, жито.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
