десетина (бр.)
Ела ти, бре Стојане! Само гледај од секој да скусиш, десетина драма! Чу ли? (Стојан го заменува Зафира).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кога на насипот се покажа водоносецот, десетина гласови завикаа од сите страни: – Мече, вода!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се начичкавме на стаклената врата и живо ѕиркавме во сандакот со десетина маси, со тезге, зад кое газдата спиеше буден, со зли келнери и меки полни певци, нацрвени и сонливи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Долното, горното, долното, горното, едното, едното! — се слуша од десетина сеирџии, кои со запрен здив чекаат Ристе да мавне.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги собраа со Петрета и Кулета јајцата и поскурите, им даде и ним по дееетина дваесет јајца, по две-три поскури и му ја нарами торбата на Петрета да ја однесе кај него, оти толку беше „лесна“ та сам, така стар, не можеше да ја однесе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Јас нарача на дестина жени, коа вела: ако не донесе Милошка, нека донесат Билјарките, ако не Билјарките — Сукаловци, ако не тие — нека донесе Бела Бојана.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во втората му беше полесно и понатаму сѐ полесно и полесно, зашто гласот за тоа што нарачува тој се расчу низ цело село додека тој уште немаше минато ни десетина куќи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Трескаво пресметуваше и остана поразен: од неговиот стан го делеа десетина улици.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Десетина патроли. Десетина халт и исто толку умирања.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Каков овчар? се крстам почудена. Којзнае има ли во селото десетина овци!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И десетина претпоставки за оваа улична трагедија.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крај од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жив ли е уште оној самоук сликар, оној што ми покажа еднаш десетина човешки ликови претставени во птичји профили? Луѓе - птици! Човек - гавран, пеликан, мршојад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мислам сите ние, десет – петнаесет души, да земеме по десетина сејмени, доста ќе бидат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Една група од десетина семејства од тврдината Пешта пребегаа дури преку Црна и засели ново селиште кое го нарече Пештани.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ќе поминат десетина минути, ќе поминат дваесетина, триесетина и вратите пак ќе се растропаат.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Повеќе од десетина часа не се помрдна од легалото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И Мишко и Бојко брзо истрчаа па и тие се извалкаа во својот двор. Покрај оградата тие наредија десетина човеци.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Змејко беше во групата деца што заминуваа првопратено, како него, се чувствуваа мажи, имаа по десетина години, одеа да печалат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
