раст (м.)
Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Растот ѝ даваше можност да гледа на сцената, а ушите ѝ слушаа сѐ што се зборуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гледај ме. Раце - замислени и скаменети во својот раст.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Едниот од нив беше на среден раст, со калешо лице и имаше црни засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Но кога наврте на долот, на пет шест стотина метра од чуката, од растот испадна војник со пушката на готовс и громко извика: — Теслим, бре ќерата! — и просто му ја допре цевката од пушката на Милана в гради.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Моето изненадување не беше мало, кога се сретнав со огромното горило, кое имаше два човечки раста, а глава голема колку шиник.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мажите беа средни по раст, витки, цврсти и не многу зборливи, жените пак, дотерани во свила и кадифе, со високи и натаврени шапки на главите, прилегаа на светиците и болјарките од фреските и иконите во црквите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Одродени, откинати од татко, мајка,од вера, од браќа и сестри, од сите свои уште како деца на возраст од 12 до 15 години, во името на законот, односно данокот во крв наречен девшурме (одбирање), ги учеле во Цариград, во специјални воени училишта, на сите воени вештини, па кога ќе завршеле, стапувале во елитните воени единици како јаничари.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Она што е на дело сега во Европа е екстремниот раст на миграцијата.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
А 160 милиони потрошувачи со 20 милијарди вишок платен биланс, за нас западните Европјани го претставува тој посакуван двигател на растот.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Кренат гори в лесни танци - занишан рог - реска страст; милозлив во меки ланци вилнее со пребрз раст злат заводлив јасни краци до невратна злокоб- сласт распенет во горки зраци нечитливи строи знаци сводот слеп од таа власт. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 140
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
На тој начин, сите тројца настрадаа заради неповолен раст.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Правилата кои управуваат со растот на растението ги пренесуваат особините од помалите на поголемите размери.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Имаше толку мал раст, што не можеше да ги збере големите закони.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Глас, потоа живо суштество. Од шамакот излезе парталосано старче, по раст покусо од мене еден палец.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
На крајот, трет градоначалник имаше толку мал раст, што не можеше да ги збере големите закони и од напор си умре.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Парсонс, Винстоновиот комшија во Зградата Победа си го пробиваше патот низ просторијата - набиен човек со среден раст, со светла коса и со жаболико лице.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
