зачуден (прид.)
Мнозина од македонските читачи ќе бидат зачудени од појавувањето на таа книга.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ПИЈАНИОТ: (зачуден гледa околу себе. Не може да се сети како допаднал тука) Надо мори ... (Пауза). Ја нема Нада ... (Се продзева).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Малку како зачудена застана кога ме виде дека лежам. - А ти, суртуку? Една педа и веќе апаш!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Арамија, благо го поправив, зачуден како може да биде толку зелен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Кој ги украл? ги дигна веѓите и остана со отворена уста зачуден и во исчекување.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кокошките на патот рипаа од место кревајќи облаци прав, а зачудените луѓе зад нив, уплашени, погледнуваа по улицата нагор чиниш да видата дали арамијата сега по нив не влегува в село.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го виде зачудениот поглед на гостинот и се насмеа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А знаеш што му одговори мајка? – Откај да знам – небаре зачуден ѝ одговори Стојан. – Вака му одговори таа: Што има за Анѓа да мислиме?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Неговата зачуденост удри на крстост на каква не беше свикнат во канцеларијата со опор мирис на нешто непознато од што душникот му се сушеше до корен. „Јас сакав само да јадам“ , рече Отец Симеон. „Сфаќаш ли - леб? Само леб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Возбуден, тој сербез му ја фрли уздата од коњот на зачудениот анџија, кој играше табла со еден турски заптија пред анот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Легна малку врз мекото легло и уште еднаш зачуден воздивна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Пак почна да го вика и да го бара. Ѕирна под креветот и остана зачудена.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тапо погледна во браќата и остана зачуден; не разликуваше кој е Мануш а кој Јанкуло. „Кој тоа?“ праша.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не им ги препознаваше лицата; беа само сенки и сонлива зачуденост: „Каква е? Зошто не разбуди?“ прашаа и тој не можеше да верува: „Чувме. Удираше по нашите врати.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но тој насмев остануваше наполу, замрзнат, зачуден, со одвај дофатлив израз на навреденост и збунетост.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во салата се понесе едно потиснато шушкање што требаше да значи: зачуденост, сожалување, а можеби и револтираност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И сето тоа стануваше толку бргу, што остана мошне зачуден кога чуварот пак ја довлечка растргнатата светлина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сѐ друго остануваше далеку од него, дури и оној зачуден поглед на неговото јаренце на прагот не беше во состојба да го натера да се посмее.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И, и самиот беше зачуден колку нешта откри со помошта на една цреша.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Петелот првин изгледа зачуден, но потоа како да сфаќа нешто, истрчува и почнува да бега по скалите.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
