зачуди (св.)
Да се покажеме достојни нивни потомци: да им ги зачуваме славните имиња и да го зачудиме светот со нашата храброст, умешност и самопожртвуваност; да го отресеме од себе срамниот јарем што нѐ гуши пет века…”
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За зачудување ќе им биде во неа многу.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Кај е ? – се зачуди светлокосиот. – Зар не знаеш.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Немој да се зачудиш ако запловиме со него како на чун. Само да дувне ветер ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Мачка? се зачудив. - Тоа е лесно. Ако сакаш веднаш...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Што му е на улавион? се зачуди Петко.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Зошто? Мене не ме тепале? се зачудив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Првите дни Крчо се надиши слободен воздух, се најаде слободен леб, се напи слободен вода; та дури така се распеа, да се зачуди попот, и сестра му, и целото маало.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога во групата деца најпоследно се појави девојче да го бакне крстот, се зачуди поп Трајко и си рече: — „Шо бара воа чупе меѓу децата?“ — ама си го стори адетот без да ми попречи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Сполај богу, ете арни сме, си седиме и се спремаме за нова работа, — одговори Бино и не се зачуди кога Доста рече „добро утро" бидејќи знаеше дека таа е шетана жена и ги знае сите редишта.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Ами, утре? се зачуди воденичарот оставајќи ги гранките. - А ќе можеш ли? - Сполај ти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Очите на машинистот не беа зачудени, беа уморени.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе се разбуди страчката и ќе се зачуди - јајцата овде ги оставив, сега ги нема.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Тој? се зачуди мојата свршеница. - Тој не изгоре. Тој умре уште пред ти да се родиш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сите се зачудија, но се исправија на коленици и послободно му се заѕурија во очите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Пари и љубов, ќе се зачудат тие. Од грлото на Јана ќе шибне млаз смеа кога ќе се заврти кон првиот на масата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли. - Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ѝ рече: „Јано, ти личам ли на дрво?“ „На дрво?“ се зачуди. „Се шегуваш.“ „Не, искрено“, матно бараше. „На дрво - јавор, глог, зеленика.“ „Не ми личиш“, без веселост му призна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
