зачудено (прил.)
Често од Одрин ги гледав зачудено Русите.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Командантот зачудено крена поглед: – Види, види!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- На Младинскиот канал? – ги рашири очите Мече зачудено.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мече го изгледа зачудено и застана. – Каде ќе одиме? – Не прашај, туку брзај – нетрпеливо го потргна за рака Беличот. – Ќе ти кажам нешто.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Зачудено го гледав и не можев да одговорам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Професорот зачудено погледна во неизбриченото војничко смело лице. И го грабна дневникот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа, накашлувајќи се, ја отвори вратата и ме измерни зачудено.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Човекот остана на нозе зачудено отворајќи ја устата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кловнот зачудено трепка со едното око и очекува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ване, не молчи му. Удри! Арсо се сврте кон Цанета и зачудено го погледна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Не одустанувате од својата игра и горди сте што имате свој медиум за да се убедите дека не сте без вредност?“ Отец Симеон зачудено ги дигна веѓите и се виде себеси во своите илјади облици, за миг испитувајќи дали овој црн тип со долги нозе му ја открива вистината.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Му се допаѓаше да го трие со два прста нејзниното мало, розово уво. „Го лажеше со други...“ Таа зачудено го погледна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Жената брише очи, зачудено гледа. Што му текна сега?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„За тоа прашај го докторот“, го посоветуваа другиот. „Ние сме болничари и не знаеме сѐ.“ „Болничари“, зачудено зина. „Мислев дека сте епископи.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Момата запре. Бргу ја крена главата и зачудено, како срните пред да одекне истрелот, ги рашири големите сини очи, погледа во правецот од каде што се чу извикот и ги стегна со раката растреперените гради.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Добар ден, поздравува поштарот. Старецот гледа зачудено, недоверливо.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Светлата ѕвезда ја немаше. Тој стоеше зачудено.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Ја познавам! Ана трепнува и зачудено го погледнува. - Не сум очекувала вакво познанство.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
