чука (несв.)
Калуѓерка таа е, Фотина, чиешто челик - срце во градите чука.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И камен на шија полесно се носи од пуста црна печалба! (На Циганите). Што спиете, бре! Чукајте, дури господ да чуе!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Стојане! Покроце чукај! Не траскај толку! Знаеш дека болен човек лежи!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
МИТРЕ: (бришејќи си ги очите). Ашколсум бре, синко, ако биде вака како што велиш, сево село ќе ни завидува. (Го чука по рамото).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Не сака ни велење оти како ќе речам јас (Се чука по гради).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
РИСТАЌИ: Не треба! Сега кир Николаќи нека го порача прстенот, в недела ќе си направиме строј и тогаш: и благо ќе лапнеме, и винце ќе се напиеме... (го чука Николаќија по рамото). Вака ли, кир Николаќи?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И работник: туку го гледаш само чука, глава не дига око да фрли на девојчиња, како по некои што прават.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Се крева врева таму и тука; нов ден се раѓа, нов живот чука, - еј, зора пука!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Уште на пет чекори пред општината, а Дуче веќе чука со двете големи вретена на него: дангара, дамбара, дангара, дамбара, — мава Дуче колку што може и не може и знае дека далеку се слуша неговиот барабан, иако сам ништо ве може да слушне, бидејќи беше глув на двете уши.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Шо чукате туѓа 'рж па вие, мори жени златни? — се јави со сет глас Доста Макрева и се стави во одбрана на Рожденката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама, ела зло без тебе полошо! Само гледај побрго: дури е жешко железото се чука.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некој чука на вратата, се врати пак во станот, кај што беше, во својот мрак, ја заборави планината. треба да отворам. Можеби е така.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ластовицата чукаше, викаше, молеше, но бездушникот, дембелот Џивџик беше глув за нејзините молби.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Диме се наежи. Забите почнаа да му чукаат а тој се мачеше да ги смири но не можеше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Само големиот часовник на ѕидот од кујната рамнодушно го клатеше своето клатно лево-десно и чукаше: тика-така, тика-така...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Најпосле, обиди се да ги заборавиш овие нешта, онака како што ги забораваш твоите црнила кога си пијан. (На вратата чука Неда.) Молам?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ИВАН: Не грижи се. (На вратата се чука. Влегува Методи.) Што е?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
