умори (св.)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Мислеше дека зракот ќе се умори од играње и ќе легне во тревата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Убаво. Гледам дека навистина си се уморил од животот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Лукове, умори се, умори се еднаш веќе, ако останало нешто во тебе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Седни, си се уморил воз Гола Глава. Зортливо е качувањето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зајачињата и лисичињата поиграа уште малку и тогаш поголемото зајаче рече: - И ние се уморивме, да си легнеме.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Татко ќе се уморел, а Јоше не се уморувал од свирењето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но и ако нема место каде да фрлите отпадок, не ќе се уморите ако го носите малку со себе и го фрлите таму каде што никому не му пречи и не создава грда слика.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Еда, е многу мазна и висока, вели, и една многу ќе те умори, ба му ја!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И никако да се умори, да згреши.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се уморив, превезувајќи луѓе во комунизмот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Чекајќи се умори и се пензионира малку пред време како лектор во дневниот весник Вечер (кој одамна веќе не е тоа што беше).
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
- Тето, зарем не се умори веќе. Видовме доста.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Се уморив чекајќи... Со расштелована јадица да го дофатам најпосакуваниот плен...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
