умор (м.)
Затоа мирисав на етар и затоа носев капки крв на своите чевли, секогаш кога се враќав од болницата, и ноќе и дење, секогаш со сладок умор во прстите врело стиснати во врели дланки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѝ заблескаа, како бисери во паметта, и сите денови и ноќи поминати заедно со Крстан и тоа ја занесуваше како сон по голем умор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Арсо наеднаш молкнува. Потиснат од умор тој се издолжува на штиците и заспива.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Тука сме! - живна Долгиот. Арсо мижеше и врз свиените клепки му напираше белина што, како да навлегуваше во неговото капнато од умор тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На Арсо му олесна - мирен умор и задоволство проструи во неговото тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И уште, криејќи ја од нив својата освестеност, само заради тоа што немаше сили да им одговори, можеше да го слуша како пробучува под него оној нивен тих, испрекинат од саповите, што ги носеше зачекореноста и умората, говор: - Го оставивме сам, толку време, - рече недовршувајќи од заздишаноста оној напред од неговата десна страна.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од умората и трчањето Трајче легна и како јагне заспа...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Бербата траеше долго. Рацете на берачите им скапуваа, очите им потемнуваа како маслинките, од умор и неспиење.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Можеби сега, откако помина најлошото, откако се олабавив, само ја чувствувам умората. Не сум болен.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Можеби педесетина пати се крена и се спушти, додека најпосле и се предаде на умората.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Слегов во полето по умори и гори по талкање низ облаци по занеси и призраци пусти стапките топли ги барам на тие далечни зори штом идеа зарудени од шамаците густи.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Но, сето тоа сепак носи умор и човек огладнува.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Цел еден век. Уморот, тешкиот пат, гладот и жедта што нѐ следеа со часови додека нѐ носеа во домот завчас исчезна, божем сета наша мака, несреќи ги стопи добрата душа на Големата вода.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Леташе без умор, без крај. Лудо. Те мамат невидени, волшебни предели, еден од друг поубави, посветли.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Секој од нив не беше јаден по неколку дена, лошо спани, криејќи се по плевни и бавчи, поцрнети од умора и глад, личеа на претепани ајванчиња.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Некое спокојство, измешано со сонливост и умор, го плави однатре од утробата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Добра ноќ, изговараат по него главите на сојовите кои живеат и работат кај него, на неговиот имот, и поздравувајќи се меѓу себе и со Васила Митрески, тој останува пред Северна порта за да ја затвори, си одат дома си, капнат а и од умор и јадосани.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во неговите треперливи, што од умор што од среќа, рачиња се превиткува скокотливо некаква сукња во цигански бои.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
