разурнат (прид.)
Глигор го завлечка Арса во оддалечениот агол, до разурнатиот оџак.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, сите овие новоградби, грандиозни и модерни, по завршетокот на Изложбата ќе бидат разурнати, а на нивни место ќе се појави одново парк. Такво било барањето на Белгијанците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А кога ќе се разбудел и кога ќе го видел така опожарен и разурнат - пак се затворал во ќелијата за да не го гледа.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Преку дворот на црквата, продолжуваме по патеката, некогаш улицата што по разурнатото дрвено мовче водеше до предворјето на паркот, па низ падината се стрчуваме во шумичката, меѓу пријатниот самрак од ниските гранки, мовлестите пенушки на соборените тополи и шумолењето на блиската река, место создадено за средношколците љубовници.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Само Калето опстојуваше во времето, макар и тоа растресено и осакатено од земјотресот, со разурнатите жолти касарни во кои, на крајот, беше сместен Музејот на Револуцијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Том зјапаше таму каде што завршуваше редот, зад разурнатиот каменен ѕид.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тука е и еден збир од митски женски фигури: Амазонки, Нимфи, сибили, шаманки, свештенички и неколку креатури пола жени - пола животни. често направени врз тенки внимателно цепени парчиња хартија, овие откачени и опсесивни дела беа тие коишто први ја создадоа Бојсовата репутација на „визионер во еден разурнат свет“.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Речиси сите манастири беа разурнати или беа преобратени во воени касарни.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Околу куќарката имаше двор ограден со ѕидана авлија висока околу еден метар и со кренати ѕидани столбови меѓу кои имаше врамени жичани мрежи, сега разурнати и ’рѓосани, со малтерот испаднат.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Како што сигурно ти кажале, Свети Ѓоргија-Горг бил пред години разурнат и запустен, ама српскиот крал Милутин за свое спасение пак го подигнал, и, како што се правело при промена на секоја власт, и тој му ги потврдил на манастирот неговите права и имоти.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Слезе на буништето на животот и во правта на разурнатите денови трага по солилото и поилото на осаменоста
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Гледана од страна, авенијата Пердју навидум изгледа како фантомска населба во која не вирее никаков облик на живот (налик на оние разурнати градови во апокалиптичните футуристички филмови).
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Пристигнуваме пред непостоечкото дрвено мовче што водеше од разурнатиот театар кон разурнатиот и непостоечки веќе Пасаж.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Домата не ни е разурната. На огништето има жарка во пепелта запретана. Ќе го разгориме огнот.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
