мајстор (м.)
Ако се најдеш со него добро ќе биде и за тебе. Тој е појден порано и нешто повеќе има научено. А, е седан и во Влашко, со мајстори, доста години.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КОТЕ: Така, Фросо, така! Лошото по душмани, а арното кај нас! Мајстори сте вие жените!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Во Белград се најдов со еден од селава наши, работеше со мајстори, и тој ми рече: „Ако носиш нешто од пари дај си ги овде в банка“.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Мајстор бев и устабаша мајстор бев - станав чираче: за борч продадов дуќанот за борч продадов алатот - с две раци сум, и тија две скапаја сѐ без работа! 7.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Сами ковавме кондури правевме бочви, мотики, с нашите раце мајсторски дигнавме бели градови.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Сал не скоривај јадови! на стари, добри мајстори!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Немаше смелост да му излезе пред очи на мајсторот а камоли да се врати во домот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- А и тој настрада. Мајсторот го истера.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сега знаев дека Пенчо се трудел да личи во одењето на својот мајстор во апашкиот занает.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- А ти си ајдук. Крадеш од мајсторот слатки и ги продаваш за цигари, избувнав ненадејно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На кинисување Нешка се засрами да си ја земе китката, ама Тода, како мајстор од занаетот, ѝ намигна со око и ѝ ја покажа, а таа тоа чекаше, ја грабна и ја завитка во ракавот, велејќи и фалејќи ѝ се на Тода со главата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога ќе ги врзе трите камчиња, 2) трици од брашно или дрво под бичкија, 3) лош човек — трица трнка — растение со многу трнје троска — остатокот од железото што останува после горење на железото трпезница — долга софра — трпеза тук — салото што се топи од сланината кога се јаде само пржена тукче (деминутив од тук) туткан — будаличка, завапкан тутне — да помине овој бел век ќаа — чорбаџија што пасе туѓи овци со кирија на руга ќатипче — писарче ќедер — штета ќерал — дел од куќата (шпајз, мусандра) ќеше — сакаше ќешки — само . .. ќилим — црна шамија за на глава ќулка — детска горна облека со ќулавче ќурдија — машка облека — елек ќурче — легинско фустанче угич — брав што оди пред овци, специјално острижен уѕур — од досада од бес, од што нема што да прави укрилам — заштитам улишам — правам со некаков дефект, без нешто што треба да го имам улка — утка, будала, глупа жена уложје — кошулицата по раѓањето на дете или животно уми се — се мисли, се чуди Уќумат — околиска власт ушчип — мена на месецот кога се подјадува фарк — итер, мајстор, ербап, снаодлив човек филџан — чаша за кафе фудбал — гордост, на големо оди „фудул" — големџија цврцнат — поднапиен цинкам — се ењавам, стенкам црквар — што оди или не оди в црква црнгалест — калеш човек, жена црнило — во случајов мажот или жената е црнило на другиот сопруг цулувци — спуштена коса над уши и потсечена до под брада Чебрен — манастир крај реката Црна чеда шарени — мешани деца машки и женски чекулец — дел од самарот за кој се закачува ортомата чело — почесно место на софрата чепкам — волната се чепка пред да се влачи честица — дел од просфората од која се вади литургија чисти понеделник — понеделник по поклади за Велигден чмеам — полека вријам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Знам оти невестата Доста е мајстор за готвење, та ако ѝ требат ете, и тоа купи, — рече Стојо, правдајќи се за лимуните и портокалите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А на Германецот не може да му се најде мајстор, да му подвикне малку?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Мајстор божји, света рака имаше. Ја шета куќата со кадилница и шепоти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А умот пак, гледаш крева прст, мудро ти вели, ти советува како татко: Не брзај мајсторе, не брзај!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На веселана девојка со очи натопени во грев, на безгрижната група спортисти со торби преку рамо, на мајсторон на врв електричен столб, не може никој да им закачи бројка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Велиш мајсторите, мајсторите се виновни - тие не ми даваат да одам напред.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во главата на стариот мајстор му зататнија зборовите што му ги рече вечерва сопственикот на куќата во Маџир-маало и го удрија, го спепелија бесповратно, му ја зедоа силата, тој убаво почувствува - бесповратно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)