како (предл.)
Ко гласник на несреќата при неа Толе влезе, леејќи солзи како дожд.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се спуштија како вихрогона далга во бојот; дишеа лутина страшна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „За гревови, завали штрк, рекла Неда, што сте го тепале, доста му е самотијата што е вдовец како мене, па сте го тепале.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
26. Весникот “Право” (2.11.1894 – 13.3.1903) се печати во Софија, првин како “Орган на политичките и духовните интереси на бугарското население во Турција”, а завршува како “орган на македонско-одринските интереси”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Инаку, еден од најзначајните обиди шопското наречје да се издигне на степен на литературен јазик за Бугарите и за Македонците, како компромисно решение, го направи штипјанецот Јосиф Ковачев (1839-1898) со својот „Болгарски Буквар” (1875), наведувајќи дека „шопското наречје”, со центар во Ќустендил, е средно и најчисто зачувано меѓу „севернобугарското или балканското” и „јужнобугарското или македонското”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
28. До тоа време со Софија излегуваа два весника со насловот “Автономија”: првиот како “орган на политичките интереси на христијанското население во Турција” (1898-1902), а вториот како “задграничен лист на Внатрешната македонско-одринска организација” (I -16.7.1903). Мисирков веројатно го има предвид вториов.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Добро ги познава тој сите тие чорбаџиски кожодери како гнили печурки по гората!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Копнат и како бура пеат и како огин палат.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Требаше Хегел да ја „одухотвори“ материјата, нејзиното движење да го прикаже како движење на логичките категории, па да се дојде до поимот раѓање и настанување на стварите една од друга, и секое движење да се сфати како самодвижење, настанување, живот, како слевање на спротивностите.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Како го сфатил Хегел „самодвижењето“ на „апсолутниот дух“, саморазвивањето на категориите на „светскиот разум“?
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
До Хегел развитокот се сфаќаше само како просто квалитативно или квантитативно растење или смалување, движењето како просторно преместуваше под влијание на надворешна „сила“, човечкиот ум како механичка копија и како механичко дејство или на „материјата“ или на идеите, “a priori” секоја ствар, секоја категорија само тоа што е, само рамна себеси и ништо повеќе.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Има на вој свет како нас многу!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Како смртта вечна што е така борба долго трае.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
А насреде, се палеа и гаснеа како автомобилски фарови, две големи очи. ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сакам да работам – како и другите ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Раздвижени како мрави, работеа младинците ... – А ти? – му се сврте Мечета. – Шеснаесет ... – излага и Мече, гледајќи в земја сцрвен до ушите.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Вечерта го видов агентот како се движи по улицата и гледа со светкавите копчиња под виснатите веѓи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Без беспризорните, широчината изгледаше гола како прелог без диви тревки, без оние жолти и виснати од жега млечки, сите и сите со иста судбина.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
