закован (прид.)
А Неда со закован поглед в кој омраза — молња се крие гледа во водачот бледа.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
- И не доаѓам! – рече Николче и седна на место како закован и продолжи: - Ќе сум одел јас да му бацувам рака на едно јатаче.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Суви заковани штици. Немиот крик расте и се заканува да го минира однатре, да го разбие на атоми.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но - и покрај тоа - ние очиве ги држиме заковани за клупите. Барем јас и Васе.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Девојчето стоеше до праската, со очи заковани за врвот на највисокото гранче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Племето Сизифово заковано за припекот на ридот учи да слегува кон славејот на јазот кон ситото на полето.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Кога ненадејно се појави на вратата од нашата спална, ние сите, од ред останавме како заковани на своите места.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Промаршираа со оптегнати раце крај телата, со закован поглед во двајцата офицери на ДАГ.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Може наместо да останам закована.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само павкаат ко да се заковани на небото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А закована, ако мрдаш, повеќе боли.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одамна заковани за планината, немоќни да слегуваат во долината, старите ја примија Мила како свое чедо.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Закатанчено и заковано во морски јазли јазлосано со појас на невиност опашано ниту да мрдне, ниту да писне.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Стоеше таму како да беше закована на местото, неподвижна како некое дрско суштество.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
