цигара (ж.)
ТЕОДОС: И отрувачка да ми дадат, да земам! (Ја зема цигарата, скришум го кине врвот и повлекува, се накашлува.) Тхи, тхи, тутун. Ѓубре, труе! ПЕТРИЈА: Малку е серт, куме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПЕТРИЈА: (Со цигара во устата, витка друга.) Сите тргаат тутун само кумот нема цигара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МИТРЕ: Не знам богами, ама страшна пара донесол! (Зема цигара од табакерата која Анѓеле ја има оставено на миндерот пали и пуши, рашетувајќи се по собата како не токму во умот).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ПАНДЕ: (ја зема кутијата и правејќи цигара).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- Момчиња, имате ли за стрико ви цигара?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Баждар ја извади цигарата од уста, плукна и се заврте кон нас.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој го чувствуваше тоа и одеше полека со високо дигнати раменици и цигари в уста.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Иако не пушат, муштериите земаат по една „господска" цигара и зачуруваат, а Трајко Сукала веќе и бурмут тргна во носот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ете, такви сакат царката наш! — ги фали Чатлакот доброплатците и им го дава ќесето со „биринџи" канатларски тутун да направат по некоја и друга цигара.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И веднаш ја вади кутијата со „Зета" и им нуди по цигара.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
До твоја цигара ли ми дошло! И удира, и со раце и со нозе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дом во кој килимот е нагорен од падната цигара.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Зашто убаво се гаснат цигарите во месо.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Свири“, рече и го изгасна остатокот на цигарата во празната чаша.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Својот подарок го става таа во рацете на молчеливиот борец и се врти кон дамкавиот партизан; тој некако завиткал тутун во парче од бугарски пропаганден леток, па сега очекува да мине некој со запалена цигара.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Посува и поковчеста отколку што ја знаеше потсетуваше на стара и строга мома од литературата на деветнаесеттиот век и беше вистинско чудо зошто не креска кога говори туку има мек и по малку тажен глас натопен со збунетост. „Вистина е“, му рече. „Јован е на лекување.“ Отец Симеон се наведна гмечејќи ја допушената цигара со врвот на својот чевол.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Извади тенеќиена кутија со тутун, без да брза завитка цигара.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
