стапи (св.)
Разбеснето со шпорите тој шибна, коња врана со Кузмана да стапи в бој. Спроти него се исправи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
3 песна Но одеднаш се слушна надвор како некој стапи со еден толку тивок шум: четворица натажени Арнаути, без капи, по селскиот се движат друм.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ами сега колку лажовни ќе излезат тие уверувања и на македонските комитети и на Бугарија, ако и едните и другите, од пасивен однос кон едно ново течење што бара „Македонија за Македонците”, а не за Бугарите, или од иронизирање со него, стапат во борба со него?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СОФРЕ: И овде така е веќе, никој не ти вели потаму стапи.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНЃЕЛЕ: Каде да сакаш да одиш, никој потаму стапи не ти вели.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Значи, Стале, по планот што го скрои уште првата година кога стапи на работа кај отец Арсенија, треба да биде игумен на овој манастир, а тоа значи веднаш да стане богат човек и да си заживее како што живееше самиот отец Арсенија и редица такви како него „испосници" и „божи угодници".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кај вати, отка се ожени веќе не стапи во нашата куќа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И намисли тоа да го стори со стотина, или барем со петшеесет мали деца христијанчиња, кои ќе стапат во служба кај султанот како јаничари.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Што не стори да стапи во некој од тамошните оркестри.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој го следи идниот дијалог меѓу Младичот и Фезлиев затскриен зад неа и невидлив за нив, но сето време со револверот в рака и готов да стапи во акција.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Стапи на нешто што се скрши под неговите нозе. Некој весело опцу.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Митре веднаш стапи на новата должност.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се сетив дека мисли на тоа татко ми и учителката Вера да се земат, да стапат во брак.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Кога се наоѓа веќе во Истанбул првата желба е да го видиш Босфор, зашто од овој природен канал патуваш кон приодите на Црно Море и веќе ја гледаш и Азија и можеш, доколку ти се укажува можност, да стапиш еден чекор на нејзиното тло.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Прага ја пресекуваат многу дијагонали, но некои од нив се најневралгичните точки и ако на нив не си стапил, тогаш не си бил во Прага, не си можел да ја почувствуваш.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
3 Милан Ѓурчинов ги открива кај Чинго белезите на начинот на раскажувањето во еден општ впечаток, кој е, сепак јасен и прецизен: „Од првите свои чекори, од првите прозни записи со кои стапи во нашата книжевност, младиот автор изградуваше некој чуден, само нему својствен начин на раскажувањето кој како да немаше многу заедничко со книжевниот професнонализам...“
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ако првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Странските чети, српските и грчките, ако научеа дека некој сој е организиран, односно дека стапил во редовите на Внатрешната македонска револуционерна организација, сите негови возрасни припадници, и мажите и жените, ги исколуваа, ноќе, надопица, на спиење, па сојовите, за да се одбранат од целосно уништување, се делеа на клонови.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Млад, неопитен и запален како и тукашните младинци, туку зеде по цел ден да држи конференции и да ги вие луѓето да стапат во колектив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тогаш, кога ги протераа од Потковицата и од сиот овој дел на Македонија фашистите и кога стапија на власт комунистите, младежта, подгрејувана од нив, од комунистите, ја зафати едно неверување во бога, во црква, во самовили и во сѐ во што, научени од дедо и предедо, нивните татковци веруваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
