стап (м.)
Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Дали во голи рамења, дали во пусти опинци, или во стапот овчарски?
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Старецот замавна и со страшен крик на бледите усни го спушти стапот преку грбот на Кузмана.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На него стоеше страшна сенка со стап в рака.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Си зеде збогум од „добриот дедо Стале" и, потпирајќи се на стапот, околу мракот си дојде дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Арно ама, портата е затворена. Роднините стојат пред порта со стапови в раце и не пуштаат никого да влезе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се потпира старицата на дрвен стап, чекори, им се насмевнува на своите мисли.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На крај од стапот е закачена замка од челична жица. Ништо повеќе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И тоа не е сѐ. Пред коњот се ниша и четвртата судбина, господар на другите три судбини: средовечен човек со долг стап в раце.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Потпрени врз стаповите, повеќе мижеа отколку што гледаа и чекаа да фрли дедо господ некое облаче пред жешкото сонце, да им ја облажи жештината и да ја олесни положбата во која се наоѓаат на припекот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И така направија. Продадоа што имаше за продавање уште со растоварањето и младиот Митре ги подобра магарињата пред стап: – Ке ги појам вода – му рече на еден минувач што се пошегува и го праша каде ќе ги тера толку магариња.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Вооружени со по еден голем стап ја држеа дисциплината кај бесните атови и бикови, кои често се клоцаа и бодеа меѓу себе.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Со нарамена торба и стап во раката, Аргир ги цепеше првите мугри, поднаведнат, забрзан... народните учители стариот учител Климент Изморените галеби одамна веќе ги склопија своите бели крила.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Очите уште добро му гледаат, но нозете слабо го служат и затоа се потпира со стап. Дедото се вика Стамен.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ете, човек без пари може и да полудее. Тоа е потешко од прангите и стаповите на полицајците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Фенерот запре на човекот што лежеше спрострен наземи, јурнаа стражари со куси стапови. Убиениот го извлечкаа надвор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но, неговата пушка сега не беше ни стап, на кој би можел да се потпира, онаква празна.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа е нацртаниот стап што го бара Лидија.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Ве почешува ли учителот со стапот по рацете? - Кој не учи... се знае, а кој учи - не го гиба...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
