пагурче (ср.)
РАЈНА: (Донесува пагурче со ракија и му го подава на Јордан). На!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
РАЈНА: Повели, стрико Кољо. (Ги става пиперките пред него и му го подава пагурчето).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Се знаеме. На, цврцни си на нога! (Му го подава пагурчето).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
МИТРЕ: (пие од пагурчето и му го подава, преку огништето, на Котета). Земи, Коте, напи се. Ние забораваме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ФРОСА: (го остава пагурчето). Здрави да сте ми и живи!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Здрами си, Коте!... Пак за добро идење и за радост да ми идете. (Пие и му го подава пагурчето на Колета).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дедот Петко тргна од пагурчето, Митра напече месо, извади и сирење, море и некоја колбаса пресече во тукот. Јатрва дочекува, не е шега работа!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Невестата Менка донесе пагурче со ракија и во едно ваганче сирење и пак си отиде некаде по нејзина работа ... — Та, така Петко, а? — Започна пак Карабуклијата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Трајко седна на чело на трпезата, го прифати пагурчето од Велика, ја симна капата, се прекрсти и им се заблагодари на другарите и на господа што му го спасија грабнатото чедо.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Ја, - присторе и го крена пагурчето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Оној со нарамникот од преплатата на џелатката извади паурче ракија и ги понуди да ѕврцнат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Јон зел паурче ракија и излегол на чардакот. Пие ракија и вика, развикува. Сите да чујат. Да ме гледаат. Нетокму човек, извртен наопаку.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме шетаат ко пагурче по трпеза.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сигурно и старите ќе заиграат откако под тремот неколку пати ќе завртат пагурчиња со ракија и каленици со вино.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Повела да имаш, синко, - ќе речеше дедо ми, земајќи го пагурчето со ракија.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- И од пред мене, - вели баба ми, а малку понатаму седи дедо ми крснозе, пред него мезе и пагурчето со ракија, пуши на луле од кочанка и го сука мустаќот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Така, секоја приквечерина, откако ќе си починеше дома по скитањето в град, тој го преполуваше пагурчето - седнат на мало столче под стреата пред влезот и загледан во градбите што растеа како тополи околу нив.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
