човече (ср.)

ДАРА: (го носи револверот a му покажуе в рака само еден куршум) Што ќе урадиш... бре човече, само један куршум ти je останаја ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Молчеше. Како секогаш што молчеа и другите две човечиња, залепени со маслени бои на избледената фирма „војно-цивилен кројач“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човечето од фирмата „војно-цивилен кројач“, ги собра заканувачки рамениците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа акробатот не го трпи левиот профил на човечето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот на тоа човече со уморна насмевка брчеше задоволно и еднолично.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И тогаш како не ќе ти просолзат очите од сожалување, човече, кога ќе го гледаш онаков, мислеше Змејко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ајде, човече, мислеше, треба да се побрза. Нели гледаш како надоаѓа ноќва.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше само да го жали она човече, што си мислеше сега дека било попусто сето она негово чеперење по скелињата на светот, кое оној сега го презираше како будалштина од младите години, сиот оној свештен чесен труд, сиот оној свој живот, сите свои денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Испи една чаша вода, го потргна Фигаро за опашката, погледна низ прозорецот, нацрта едно човече со седум нозе, но ништо! Без баба си е страшно осамен.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Човечето биеше матеница во бутинот, пред тремот на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Море, срце ќе и јаде тригодишно, лели му застанаме овде, токо оти, човече толку задоцниа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие внимателно слушаа едно постаро човече, кое на главата носеше некаква капа на поморски офицер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не се многу, ама пак не се носат, вели, не се крепат, човече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Брза е младоста, човече, ко вода истекува. 29
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А тој, стриче Лентен, - некое дете праша липајќи. Чичкото Лентен тогаш замолчуваше подолго; чудно изгледаше тоа мало човече во тој приквечерен час, среде децата, во пустиот, во глувиот дом.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За среќа Метеорот тој час се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, - се колнам, среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Стариот Јанче, ситно, загрижено и постојано уплашено човече, не слутејќи ништо добро во таквите постапки на Арслан бег, отиде да побара заштита од својот господар, од Јауз бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зарем и мојата имагинација, и човечето создадено од неа, и неговата потресна битка, не се всушност она надворешното, сосема неважното за што обликот ниту знае ниту му е важно да го знае?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Горачинов ги крева веѓите и ги отскрива големите очи: во обете му игра по едно мало човече што личи на мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Го најдов светово човече во грмушка“ рече дивиот човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќе