снима (несв.)
Да бутнеме главче, да снимаме зборче. КУРТА: Богами, ќе бутнеме главче!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Сето тоа го снимаа телевизиските камери, а ние овде гледавме директен пренос спрема кој очигледно некоја банда одметници, разбојници и терористи напаѓаа голораки деца, жени и старци што сите се згрозувавме.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сега мене во овој мој посмртен живот можеби ми претстои да гледам токму еден таков филм сниман и премонтиран од сликичките на целиот мој животен живот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Фотоапаратот! Трчај, донеси го, врати се, и побрзај низ брегот, снимајќи, менувајќи го филмот, снимајќи додека...
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Целата конверзација којашто Хаксли ја водел за време на експериментот внимателно е снимана магнетофонски а Осмонд сѐ бележел.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Германската филмска ѕвезда, Ани Ондра (Anny Ondra) одвај зборуваше англиски и бидејќи дублирањето, како денес, тогаш не постоеше, нејасните места ги снимав со помош на англиската актерка Џоан Бери (Joan Barry), која беше сместена во кабина надвор од кадарот и која го зборуваше дијалогот во микрофонот пред себе, додека г-ѓицата Ондра само ја отвораше устата, како да зборува.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Проектот е следен: со подводни камери се снима потопената црква и со помош на видео-бим истовремено се прожектира врз еден вештачки облак, така што имаме „превртена перспектива”, водата сосе црквата е на небото!
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Хичкок: „Додека ја снимав Дамата што исчезнува примив телеграма од Селзник кој бараше да дојдам во Холивуд и да снимам филм инспириран од бродоломот на Титаник.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Хичкок: „Во овој филм сакав да докажам дека повеќето филмови се снимаат во крупен план.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Тие режираат сцена, ставаат актери во внатрешноста на декорот и снимаат тотал сцени - то ест дијалог - на шест или осум различни начини - менувајќи ги аглите на снимање: од напред, од страна, од горе итн.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тепачките во салуните, или она што во вестерните го работат кога ќе го нокаутираат главниот јунак или кога еден тип ќе собори друг на масата која под нив се крши - тие во салуните секогаш кршат барем една маса - секогаш се снимаат оддалеку.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Беше многу магловито утро кога почнавме да го снимаме филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тоа пред сѐ е првиот Ворхолов филм кој во целост е сниман со подвижна камера (ако ги изоставиме ретките зумови и движења во Vinyl и Space); парадоксално, Ворхол којшто упорно ги одбивал предлозите на своите соработници фиксираната камера да ја помести макар за милиметар, тоа обилно го правел во Nedy, кадешто самиот ја врши функцијата снимател.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Се снима филм според едно негово сценарио. 1969.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Камерата ја снима. Таа позира со пиштолот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Еден од најчестите перформативни простори е самото тело, телото кое се изложува, сецира, се снима однатре, се мери и станува сцена.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Кејџ се обидува да нѐ увери како тој всушност “снима” извесни конфигурации и произведува објективни “фотографии” или “разгледници” на јазикот, но токму тука се покажува дека таа објективност е празна и дека јазикот е пред сѐ човечки артефакт, со структура и значење кои на тој начин не можат да се уловат.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Таму се запознава со телевизискиот режисер Жан Мароно, и тој ја повикува да снима филм за африканската криза од глад.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
