ранет (прид.)
До еден со доблест станаа жртви на храбриот Дичо четниците горди; и ранети тука, па дури и мртви, насилија трпат од турските орди.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Да, тоа крвавеше снагата на смртно ранетиот непријател!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Слушајте сестри туркинки скршите лоши адети, фрлајте пусто фереџе, во ваши срца ранети радоста нека заигра...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Пандета го утепаа, а Алексо ранет лежи, на фашисти гордо вели: „Убите ме, в кучина, другарите ќе ви платат!
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
„Ќе ве поведам. Од кај знаете дека е некој ранет?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И дали навистина бил прогонет и ранет.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Инаку би свратиле до Елисие, штом еден коњ дал за колеч, нека даде уште еден за пренесување на ранет борец.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Недалеку од нив еден ситноглав и беззаб старец со сламена шапка и матна болка на сувите, пропаднати образи, милуваше на своите коленици ранета грлица.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Силна болка му го стегна челото. Тој беше ранет.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Додека застануваше да здивне и да ухне по неколку пати во своите црвени раце, сеќаваше како сѐ уште го проследува онаа парталава прилика на мршарот по него, но сега веќе не мислеше толку лошо за тој ранет волк.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Таа се извиваше онака како што ноќеска и ранетиот волк се меткаше низ снегот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Каменот умира ранет во полето на троскотот по снагата му пеат лишаите и мовта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
- Така прават само кога им гори под нозете, вели Лазор Ночески, така прават и животните кога се ранети.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ами, кај ќе бегам јас сирота, и велам, кај ќе се давам со овие ранети пилиња?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колку народ погина тогаш, не се добројува. Ранети - башка. Полковници, капетани, поручници, потпоручници, наредници, поднаредници, каплари, војници, што да ти кажувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Беше артист, партизан, беше ранет, умираше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Од затворот, одвреме-навреме, доаѓа слабо, но храбро пеење на ранетиот партизан. Пеењето е сѐ погласно, светлото сѐ поголемо.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
