рани (несв.)
Народот не ќе може да си ја врши својата работа, а, од друга страна, ќе треба да ги рани гладната турска војска и четите?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еј, еј, брате сладок, земја па земја! Таа ти е најарен пријател, таа те рани, таа те крепи.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПОЦКО: Така те сакам, куме! Да јадеме и да пиеме! Рани душа да те слуша!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Што ќе правиш, ќе ја раниш и чуваш, дури да не дојде и да и го удриш ножот во вратот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ако млади си години по друмишта, по патишта в младост горка распосејав - погледни ми право в очи: ти ли беше што пееше „Ајдутин мајка не рани...
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Рано рани бела Рада, бела Рада мома млада, на бел Вардар платно бели, платно бела две недели...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Го разбрав. Го мрзеше да чита - јас требаше да го ранам неговиот ум со прикаски, да го спасам од вкочанетост и да му овозможам развиток, и пат кон иднината преку мене како преку мост.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Брат брата не рани, тешко кој го нема“, — вели народната пословица. Така и Сукаловци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Море, бре, Ричко, — вели Андо — шут со рогат кога се бодел та и ние. Кој се бори со Чолакот, Билјарот, Шишето, Лазот и други? Не гледаш оти од ниј се раниме?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе ми ти наврцка еден булук, сете како пилци, а ти ајде со твојте, оди, работи, рани и. Mope, срце ќе и јаде, кога јас 'ќе и рана! Рани ќе ранат по мршата!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Неранимајковец, рече; точно така, - немаш скршен марјаш в џеб, а ваму сакаш да се жениш. Со што ќе ја раниш Ганка? Со трици?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го мамиш, го раниш сено, му постилаш а не знаеш кое теле.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Го милувале маченцето, го ранеле но понекогаш го потргнувале и за опавчето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
— Јас ќе се борам со Шаќира, да видиме како го ранел царот зимава — се провикна Трајко Брниклијата, а Шаќир не дочека да му се рече двапати.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Е, кој се, де, кој се? Сакам да знам за кого ќе месам леб, зелник. Кого ќе ранам од нашата сиромаштина?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— А! а! а! не го ранел добро царот, не! — се пронесе смев од целата дружина.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
7. РАНИ КУЧЕ ДА ТЕ ЛАЕ - добро е, пак, што не те и каса, кој такво куче да израни знаел ќе знае и пред него да вјаса...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
