осумдесет (бр.)
АНЃЕЛЕ: Ах, мори внука, таму ги има што ги има пусти компири, може осумдесет сорти! Некои се како змии.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Еден човек, кога има осумдесет години, станува сиот трат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Изеде со тешка мака дваесет желкини јајца, половина коза, осумдесет банани и неколку килограми пресна зелка.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Па, во моево училиште има над осумдесет.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Осумдесет и седум гроша. — Јас би ти дал и сто и осумдесет и седум да се откупиш, ама тоа не е спасение од ниј.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче,
ко мало детуле, и војниците како што одат и како што
гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се
меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им
влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај
оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а
бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта
ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и
почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како
125
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Името е машко, вели, но сопственикот е жена, вели, накај осумдесет носи на душа, вели, кое судии, вели, кое управници на логори, вели, кое по некое ѓубре како тебе, вели, но нашите убиства не ја загрозуваат државата, вели, вие со една парола ќе го кренете народот, вели, не може да си ја затвори устата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стрелката само оди, само се покачува нагоре: шеесет, седумдесет, осумдесет, ветрот ни ги бушави косите, ни влегува низ ракави, низ ногавици, ни ги дуе алиштата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имаме четириесет и три воденици и ни беа нужни осумдесет и шест тркалезни плочи за мелење. Сега сме помалку. Останавме најтврдоглавите. Дваесет и деветмина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Требаа да го повикуваат кога ќе има осумдесет и ако, воопшто, биде жив.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Овде е многу топло. Сто осумдесет и третиот ден од годината ги спушта ролетните, влкучува вентилатор, чести гајба скопско пиво најладно.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Спокојно седеше. Старец од осумдесет години. Седеше во празната соба, во празната куќа, во празната улица, во празниот град, на една напуштена планета.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Овој недостоинствен живот на резигнација таа го опишува во своите мемоари кои ги напиша на осумдесет години, во 1981-та.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Под оваа, доаѓаат заглупавените маси народ кои по обичај ги нарекуваме „ пролови“ и кои сочинуваат околу осумдесет и пет отсто од населението.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека стоеше и посматраше, на Винстон му падна на ум дека старецот, кој мораше да има најмалку осумдесет години, веќе бил средновечен човек во времето на Револуцијата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Стрелката веројатно се искачи до осумдесет, деведесет.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
За трите први одделенија ќе треба да подготват осумдесет и девет дупки, значи, барем по десет дневно и тоа во време од 8 до 10 часот, зашто попладне се на настава.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Вангел веќе најде начин да ме уцени и така да ја зголеми цената за метро длабинско на осумдесет германски марки, независно од претходниот договор.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Кога последен пат го видов, чинам имаше околу осумдесет години.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
