жив (прид.)
Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Тамо ќе да сме живи во вечнија и безконечнија веки, а овде сме сургун.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Видох што око човеческо не видело и чух што ухо не чуло, и не е кабил да се искаже, ни на сердце некому от живите на земјата не му дошло таква благост и сладост.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Се исправи на коњот жив, та дур на Махмуд му се здаде јатаган да фати - Испреварен, му зајде здив . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А Фотина мртвиот в корито беше го клала; вода го потури млака што беше ја стоплила Неда, чекајќи пред малку жив да се искапи така.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Та новата рана ја отвори старата; денес, кутра, да не бидам жива - над синот и мажот оплакувам одеднаш!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Близ реката Вардар Близ реката Вардар има планина, При неја полјана, широка она, А в таја полјана кичеста трава, Да продумат готова с живи слова.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Дор е бил жив крал ни Марко, земља била мирна, не глобеха неја Турци, не газеха неја.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетале во село Коњари здрави и живи.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
На ден Панделејмон си летнале со Аџи Кљак-кљак и со аџиицата, со децата нивни, и си отидоа во штрков вилает здрави и живи како што сакаше Господин Бог.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Дај боже, сега пролеаната крв да послужи како завет меѓу живите, коишто се должни пред таа крв да се заколнат за една заедничка културна работа, за полза и среќа на нашата заедничка многу напатена татковина – Македонија. *.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Престојот во руската престолнина, активното следење на европскиот печат и живиот допир со европската дипломатија во Битола (и посебно со руската, особено по враќањето од Македонија) му овозможија на Мисирков појасно да ги согледа и оние моменти што не беа видливи низ чадот на секојдневните борби на револуционерите. 49.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Подготвувањето на едно востание се продолжува 5-10 години и после сите замешани во него или умираат или пак, ако останат живи, треба да останат без ништо и да си изберат некоја друга работа што ќе треба да ја зафатат одново и за која можеби и не се сосем подготвени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ДИМО: Благодарам… И ти да си жива!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
МАНОИЛ: Јас сум должен да заминам, а ти ќе останеш во оваа куќа сѐ додека јас сум жив! (Тргнува кон вратата) Збогум!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
ЛЕНКА: Така, така, брат Димо. Да си ми жив! Да ни се живи младенците!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
КОСТАДИН: (Си дојдува на себе). Ете, пак жива вода станав...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Да ти беше тој жив, инаку ќе беше...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ќе ѝ пукне резил на момата!... Збери си го умот, што правиш! Жив ти господ!... (Му паѓа в нозе).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
