дим (м.)
Оваја живот ест кратка како роса и слана, и како трава и цвет и дим.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
ТЕОДОС: Ајде, кога ти велам, дим да те нема, зашто... (Го крева шишето и замавнува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Чекаше да биде готов вујко му и гореше од желба што побргу да се јави на Слива и да ги види витолишките планини, покриени со вечно зеленило, а под нив селото, покриено со редок дим од двесте огништа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И изгасни ја цигарата. Од нејзиниот дим ѕвездите потемнуваат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селото се прогледа како тепсија и Османлиите можеа да видат како од секоја куќа излегува густ дим од оџаците, а на сред село голем собор од луѓе.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сенка на нов облак дим прелета преку дворот - тоа воз помина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но тоа не е сенка од дим, туку сенка од јато бели галеби што прелетуваат над дреите, што се белеат на песочето крај езерото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Најпосле еве ги белите снежни покриви од високите градски куќи, еве ги осветлените прозорци, еве ги и црните оџаци низ кои избива дим и пријатна топлина.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зората забеле откон Будимеш, куќарчето од Јордана Алимаска беше обвиено со црнозелени димови.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
43. НА ОРТОМА ТАА ПРОСО СУШИ - а на телевизорот кога цигара се пуши својот маж со своето сврдле го буши: отвори го прозорецот, овој дим ме гуши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На три чекори пред заптиите и аскерот таа грмна и ги покри со густ дим, од кој се слушнаа пискотница и псовки.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Чекори. Пауза. Седнува на столицата. Ја вади цигарата, ја пали повлекува два длабоки дима.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Димот, лутиот дим од солзавецот постепено но сѐ повеќе се ширеше и навлегуваше во секое катче на „Сен Лазар“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Човекот повлекува дим, потоа намигнува. - Убав е.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Димот го бои јазикот во црно пред да кристализира таму некаде во белите дробови.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Времетраење на дејството: секое вовлекување на дим предизвикува моментален стимулативен ефект кој брзо потоа се губи.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ја запаливме последната цигара (ѝ дадовме филмско димче на љубовта која беше на умирање).
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
