дим (м.)
Оваја живот ест кратка како роса и слана, и како трава и цвет и дим.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
ТЕОДОС: Ајде, кога ти велам, дим да те нема, зашто... (Го крева шишето и замавнува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Чекаше да биде готов вујко му и гореше од желба што побргу да се јави на Слива и да ги види витолишките планини, покриени со вечно зеленило, а под нив селото, покриено со редок дим од двесте огништа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И изгасни ја цигарата. Од нејзиниот дим ѕвездите потемнуваат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селото се прогледа како тепсија и Османлиите можеа да видат како од секоја куќа излегува густ дим од оџаците, а на сред село голем собор од луѓе.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сенка на нов облак дим прелета преку дворот - тоа воз помина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Најпосле еве ги белите снежни покриви од високите градски куќи, еве ги осветлените прозорци, еве ги и црните оџаци низ кои избива дим и пријатна топлина.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но тоа не е сенка од дим, туку сенка од јато бели галеби што прелетуваат над дреите, што се белеат на песочето крај езерото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зората забеле откон Будимеш, куќарчето од Јордана Алимаска беше обвиено со црнозелени димови.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На три чекори пред заптиите и аскерот таа грмна и ги покри со густ дим, од кој се слушнаа пискотница и псовки.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
43. НА ОРТОМА ТАА ПРОСО СУШИ - а на телевизорот кога цигара се пуши својот маж со своето сврдле го буши: отвори го прозорецот, овој дим ме гуши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Димот, лутиот дим од солзавецот постепено но сѐ повеќе се ширеше и навлегуваше во секое катче на „Сен Лазар“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Човекот повлекува дим, потоа намигнува. - Убав е.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Времетраење на дејството: секое вовлекување на дим предизвикува моментален стимулативен ефект кој брзо потоа се губи.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Димот го бои јазикот во црно пред да кристализира таму некаде во белите дробови.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Незначително чувство на забрзување. Мирисот на димот на хероинот е тежок и се задржува долго и веројатно не е ништо поразличен од мирисот на сулфурот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја запаливме последната цигара (ѝ дадовме филмско димче на љубовта која беше на умирање).
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)