ќебе (ср.)
Во собата, под прозорецот со неколку матни дамки од месечината, некој јачеше од задоволство, додека шишкањето на ќебето и чаршавите го избезумуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Браќата преку ден беа зафатени со некаква работа, преку ноќ љубовницата им ги цедеше соковите и ги изморуваше оставајќи ги секогаш да `рчат и да се разбудуваат жедни и стуткани под своето ќебе...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се одлепи од стутканото ќебе и отиде да чешмата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Свиткан на клопче, во полноќта, тој чувствуваше дека му е студено, а не беше во состојба да го подигне ќебето, паднато на земја и да се покрие.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го положија на едно ќебе.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Се втурнаа во општината и зафатија да се растрчуваат низ неа: распослаа по одаите сламишта и ќебиња, наместија во дворот казани за готвење и ја заградија чешмата со лонци и котли.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Зашто и на Кобе и над Пешта, и над сите градови на светот оџаците есенски чадат, зашто сите деца во ова утро спијат за олимпијада - и Јан од Братислава, и Фернандо од Мадрид, и оние од Египет и Алжир со ќебе врз густите кадри.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Сите немо посматраат како двајца болничари го пренесуваат трупот покриен со ќебе.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Но, Вера како тоа да ја крена, како да сфати дека состојбата на Ели е таква што ние двете со неа не можеме да ѝ помогнеме, стана брзо, ја завитка Ели во тенко ќебе, ја крена в раце и заедно потрчавме кон болницата.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Се разбира дека тоа не е сѐ. Социјализмот во мојата претстава почнува некаде од некои газиени ламби, со право на одвај четири тетратки во годината во гимназиските клупи и со многу транспаренти и пароли против студот; со први куси панталони од излитено вејничко ќебе што ќе ги облечеш одвај на твојата шеснаесетта година за да прошеташ низ полето што сѐ уште потсетуваше како да е „во војнички цокули обуено...“
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Секој наш турист не се смета дека бил во софија ако на враќање со себе не понесе кожни ракавици и родопски ќебиња или некаков сервис од порцелан.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ги клавам рацете под ќебето, си ги фаќам една со друга и нешто ми запнува кај глуждот! У баја!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ко сенки, ко сеници се точкаат: со пушки, со ќебиња, со украдени сакми, со некакви врзопи преку рамења.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ние лежиме со повенати раце на ќебињата. До мене лежи Црногорецот Гојко и ништо не му мрда. Само устата му мрда.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Што има да се подготвувам? Само ременот да си го стегнам, патерицата под мишка и ајде. Ни шинел, ни капа, ни ќебе...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Сестро, - викна доктор Ференц одведи го колегата во магазинот и кажи им дека јас наредив да му дадат панталони, блуза и шинел. Ако нема шинел, тогаш ќебе.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Зошто вака завиткан во ќебе ми се шеткаш од соба в соба?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Умрените се носеа завиткани во ќебиња, во веленца, на тезгериња, или на колички и се фаќаа со дрвени куки.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
