јавен (прид.)
Јавната цел на друштвото беше изучувањето на Македонија во етнографски, географски, филолошки и историски однос.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Србите во текот на 25 години, особено во последниве 20 години успеаја, ако не да ги направат Македонците Срби, тогаш барем да создадат во европското јавно мислење убедување оти во Македонија има и Срби.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бројот на приврзаниците јавни и тајни ќе расте, не по дни, а по часови. Важно е тоа што до кога што ќе има во Македонија бугарска пропаганда, ќе има и српска.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Дедот Петко си ја јавна вчерашната машчичка, Доста се качи на другата, а Илко си плукна на опинчоките и, де бре, а бре, уште каде ручек време стасаа в село.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се збогува и со другите селани, го јавна коњот: сувариите по него прејдоа отспротива и заминаа долу Руда, накиснати, како војска која бега пред непријателот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И Трајко уште утредента си ја јавна маскичката и си отиде в село да им ја однесе на селаните радосната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Знаеш ли зошто ноќе останувам в град? Заради нив, жените од јавни куќи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ден пред тоа - јавна куќа и увереност дека сите се исти.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред да преземе било каква јавна акција, протиница отиде кај Никола кој, освен куќата во која живееше, имаше уште една куќа - стара и дотраена - во која држеше неупотребиви бочки, качиња и други такви работи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Трајче ги обу шиените штавени жолти опинци, се поздрави со чичко Талета, го јавна коњчето и тргна...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Го јавна коњчето и побрза пак да ги натовари дрвата што ги остави во 'ржјата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Дедо Димо го јавна коњот и замина в село да го испрати својот пријател, својот драг планински сосед, до неговата вечна куќа, на малите, мирни гробишта над селото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И околу девет десет саатот стана, си го јавна Белчета и за час се најде на спротивната чука.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Како рис му се фрли на легнатиот војник, го јавна и го грабна со двете раце за врат. Не требаше многу да го држи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Во Франција се забранети јавните куќи, но тие сепак постојат и за тоа се користат низа други форми и начини на работа.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сѐ се движи, сѐ се мрда Сѐ си тече, сѐ се влече... (Уста-сонг за проектот „Час по јавно читање“)
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Ене потаму и јавна телефонска говорница.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ништо не рече потем; го одврза коњот, го јавна и прекутрупа го потера кон чифликот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние не бегаме од разјаснувања и полемики; ние сме демократи затоа и смееме да загазиме во калта и да видиме што правите вие таму затапкани од јавното мислење на српската интелегенција.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Бара многу работа, многу негување, вајвење како мало дете, штитење од болести, од разни марази... - отпивна отец Иларион и рече: - Тој е првиот пијалок што е јавен на земјата. И првиот лек.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
