шеф (м.)
Некој нејзин шеф во кожено палто ѝ ветил со играчка насмевка летен одмор во оградено летовалиште на високи дотации, меѓу министри, началници и политички фолери.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се чувствуваше слаб. Од коските во неговите нозе како да остана само прав. „Ајде“, му рекоа „И биди мирен. Те чека нашиот шеф.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сакаше да праша дали тој шеф во таа ноќ го посетил и дали се уверил дека не е тоа за што го сметаат кога пак не го затвораат во платнен оклоп, но ги стисна забите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Шефот Џемал- ага, е задоволен од неговата штедрост. На чај го кани.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој е јунак, а јунаците се на почит, станува шеф на каушот и наметнува свои закони и ред.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Така, брате! На добро тргна. Мина што помина недела или неполна недела, а шефот го гледа напорки.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа отиде кај шефот на станицата и му го предаде магарето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
ШЕФОТ: Значи, една година пред ти да го преземеш 212, кај насипот беше згазена жена. Велат, лична како јаболко.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Вади пакло цигари, му ја подава на Саздо; овој зема цигара, му се заблагодарува со нишање на главата, па откако ја навлажнува, го прифаќа огинот што шефот му го подава од скапоцена запалка.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
На прашањето од жените зошто им се пушки, Јован им одговори дека е заведено дежурство за заштита на шефовите од комитетот, та им е потребно оружје.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
По многуте изменети српски чиновници, во 1934 година за шеф на станицата дојде Неделко Акиноски и остана тука сѐ до 1944, кога фашистите, не знаејќи многу за него, дека е организиран, како доверливо лице го преместија да биде шеф на станицата во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
По завршувањето на некакво техничко училиште во Крагуевац, Неделко долго службуваше по малечките железнички станици низ Србија и низ Босна, сѐ додека, во 1934-та, не го донесоа за шеф на Бакарно Гумно.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Полковник Фирсов, ваш иследник, мајор Панделеев, шеф на Истражното биро за меѓународна шпионажа, и јас, мајор Јоанидис, шеф на преведувачите...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Ние сме бележани, ми вели тој што им е ко шеф.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Случајно се сетив, се надоврзав услужно, дека еден мој добар школски другар работи како шеф на испорака на нови автомобили, и можеби ќе помогне...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
– Се разбира, дете мое, ние не убиваме кози. – Нема да ги одведете со вас? – Не, не, само ќе извршиме мал попис! – заврши шефот и го погледна вториот член од комисијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Шефот строго го гледаше, бараше да продолжи. – Националност? Сега татко ми се насмеа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Смирени од зборовите на шефот, сега вториот член на комисијата со својот строг глас повторно нè враќаше во стравот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тој постојано се плаши дека ќе направи некоја грешка пред шефот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Но тој се сомневаше дека неговиот шеф може да го попречи неговото „унапредување”.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
