цеди (несв.)
Од сичко носат кајмакот од потта цедат го сокот, од сичко носат кајмакот маката нам оставаат!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Свесен дека е во првиот план на вниманието, син ѝ одеше по неа, ги покажуваше колениците со артистичен гест и сосила ги цедеше последните солзи од маченичките очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Придушено кркореше. Стиснатата уста цедеше пенливи и нејасни зборови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крај од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Им ги покажав дамките на секирата и им кажав зошто дождот се цеди од мојот таван а не низ долгото грло на олукот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од неговото голо теме се цедеше вода во танки копчиња.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И изгледаше така: накострешен, исклештен, страшен змеј од китајска свила. „Слушај, слуго господов“, цедеше бел пенлив отров.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Под нив, до кај што допираше погледот, покривите на намалените куќи потсетуваа на искрпена черга низ чии дупки се цеди тешка влага.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Можеби сега му се шират зениците, страсно и возбудено му се влажнат носниците и во диплите на челото се цеди пот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Парталавата светлина се цеди меѓу ѕидовите и телото на Арсо и лепне во брза игра по рацете што сега ги врзуваат полните торбичиња.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само по десетина чекори и раната пак продолжуваше да ја цеди својата црвена шурка, оставајќи по снегот тешки и речиси црни капки згрушена крв.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А кога стигнаа до езерото видоа ѕид што се издига високо и на ѕидот многу лишај и билје црно што лачи и што цеди надолу.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Крвта се цедеше од него, ја натопуваше земјата, тревките и нивните коренчиња.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тукушто поминаа дождовите и сонцето почна да ја грее земјата, да ја вари како во казан, стаса поморија по рибите: осамна езерото со илјадници збрлавени риби што водата ги изфрлуваше на брегот; скокаа рибите низ песокта, прпелкаа се превиткуваа, замавнуваа со опашката, ја тресеа главата, ја закопуваа во песокта за да ја столчат, да прекинат со овие грчеви; умираа со подзинати усти, со испуплени очи; од мевот им се цедеше недоисфрлената икра.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И дур се дрочат наоколу плодовите по неа се цеди мечтата по незбиднатиот род.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ама си ја терам работата: ги плавам алиштата ги цедам, ги спростирам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
