утеши (св.)
— Ја утеши Тода и веќе ја воведе во вратичката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Прв го утеши Дико: - Седни, - милозливо му рече тој. – Немај гајле кога се погоди среќен, ќерата ниеден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Невозможно, рече, тоа нешто друго не е како што треба, се обиде да се утеши.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Околу неа се врткаше мачката. Нејзе сигурно ѝ беше жал за расплаканото девојче па се галеше околу нејзините нозе и сакаше да ја утеши.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сега сум со тебе и во тебе. Утеши ме, Ана!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пред него беше и шумата, задремана и вовлечена во себе, но ни тоа не можеше да утеши.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сите се собраа околу него за да го утешат.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Го утеши и го пушти да си оди дома, да слуша свекор и свекрва и да му жугне, макар по мува, кога ќе си дојде тој арамија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Само да не е некој фукара работник, селанец, та опашките сечи, поткинувај колку што можеш повеќе — го утеши детето Толета и го стисна за рака.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ја стискам дланката, и гледам: Од огнениот глас на искрата остана само студ на пепел Што се мачи да ми шепне нешто, Да ме утеши, да ме залаже...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Го убедував да го утешам дека одраснал и меѓу нас, немуслимани, и дека нема зошто да биде, да се чувствува сам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Умешноста да се процени вистинската состојба по такви животни потреси е обично реткаи доколку некој располага со неа ја притајува во горчливото срце: ни совладаниот можеш да го утешиш ни на славеникот можеш да му ја укажеш потребата да се смири и да мисли на иднината, на луѓето и на земјата за која бил готов да полее и своја крв.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се обидов да го утешам, зборувајќи за тебе, кога тој се струполи врз постелата и почна да липа.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Би требало да ме утеши таа мисла.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Ќе ги утешам оние што ќе се растажат.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
„Нема што да се прави, младичу“, милостиво и очигледно радувајќи му се на новиот забележа генералот, „Треба да се утешиме!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
„Ах, да! Па, сепак е поредок...“ , се согласи превосходството. Нема збор, ама ме утешија!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
