узнае (св.)
Не се запрашуваат потаму: како ќе узнаат кое е мнозинството.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На ѕверски маки тиранот ги клава, но нема ништо тој да узнае.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Сериозноста на неговата закана ја узнав подоцна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но таа граница ја узнав многу подоцна...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Домашните кои малку знаеја кој е Луман, узнаа и повеќе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И узна дека главата, кога ги носи сите спомени, е претешка за нозете.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не знаеше веќе и не се бореше да узнае.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Чувствувајќи дека брзо ќе ја изгуби свеста, просто, како поинаку и да не може да биде, узна: ако некој не му помогне, нема да стане.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И пред да узнае со секојдневна логика што значи сето тоа, узна дека е на друго место.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не го нашол одговорот од кој сиот ќе се озарел од блажен мир на човек што узнал со какво умеење ќе ги зачува луѓето до нивниот определен крај.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
„Но, како можеше да узнаеш?“, го прашал Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И јас дури тогаш сфатив, видов, узнав: пајакот бил чувар.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И тргнав, решен да узнаам. А кога дојдов до одајата на Лествичникот, нозете ми се отсекоа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сакам да речам дека никогаш не се узна дали биле генерали или не.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Што виде таму, во својата осаменост, и кого го сретнал Жолтокосиот, тоа никогаш не се узна.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
За таа цел го одбрала Рибоокиот (името не му го узнав), член на разузнавачка служба во соседна земја кој имал врски со влијателни луѓе од мојата татковина.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Дури подоцна узнав дека човекот од сонот е бесмртен за разлика од оној од животот!) Значи Мирко Бунде требаше да биде прв егзекутиран.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
