турканица (ж.)
Сјурнавме кој како знаеше и умееше. Пред влезот стана мешаница и турканица.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се истргуваме сега од турканицата, а по нас идат некои сенки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сред сета онаа арогантна турканица, таа ми праќаше охрабрувачки погледи,со неприкриена нотка на сожалување, што ме натера, токму на полноќ, откако буричкајќи по џебовите најдов две згужвани, испотени, но се уште читливи хартиички, да скокнам од мракот, си истуркам пат и лежарно му го земам микрофонот на едниот од гласноговорниците дркаџии.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Внатре имаше многу врева и турканица.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Не само што не успеа да го види во турканицата Кутрата, уште има надеж дека е во некој друг вагон! туку не ни помисли да прашува за него.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Двете машки деца на Дине Бочаровски се меткаат низ турканицата долж композицијата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Меѓутоа не го завлече братчето натаму, туку вдолж вагоните, во турканицата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Сите тројца скокнаа на нозе за да ѝ се придружат на турканицата околу лифтовите и преостанатиот тутун од цигарата на Винстон се истресе.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон, кој во нормални услови беше човек што обично гравитира кон надворешниот раб на каква и да е турканица, сега се туркаше, и со лактови си го пробиваше патот кон средината на толпата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Ништо не помагаше, бројот на љубопитните дури и се зголеми, та стана голема турканица.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Според турканицата пред шалтерот за багаж, во чекалницата, а и внатре, во леталото, авионот Скопје – Виена може да заличи на автобус со крилја.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Тука, турканицата беше поразредена па Едо пак можеше да ја потфати Летка през половина.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Колоните полици се сокачиња специјализирани продавници полни со минувачи, а пред една таква турканица, мислам дека беше во „уличката“ со млечни производи, претпоставуваш – онаа со сите оние овошни јогурти, милк-шејкови, путери од кикиритки, мини нес-кафиња со сламка, млечни кремови, ете го Врапче.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Големата турканица не им дозволи да се приближат, ни да се видат, а не се погодија ни кај иста учителка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Човекот беше силно поднаведен, со издадени лакти, како да си прави пат низ турканица.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
