триесет (бр.)
ЈОРДАН: Де! Де! Триест лири за Симка и дваесет за свадба, доста се. Педесет лири не се многу...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Но дури и до приватната доцентура морал доста да чека, и допрва во 1801, кога имал над триесет години, по препорака од својот пријател, тогаш веќе познатиот филозоф Шелинг, станал приватен доцент на универзитетот во Јена.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
И личи ли јас да го земам кога е постар од мене со триесет години?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Не можеше да има повеќе од триесет години иако изгледаше постар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Патријаршка, број триесет и девет, крај Вардар. Ќе ѝ го однесеш ли? Се согласив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Токо гледајте поевтино да поминиме. Та ќе вршиме триесет дена, ќе сме дале триесет брави, триесет погачи, триесет ведра млеко.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На нашите чорбаџии нема кој да му и пасе овците, говедата, свињето, а сиромасите нема шо да и ранат, та така од волкаво село од двесте куќи, одвај дваесет триесет деца одат на училишче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тоа толку го притискаше, та иако имаше одвај триесет годиии, почна да белее. Но немаше каде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Што станува човек со триесет и пет години? се праша. Старец, или мрачен разбојник? Или тетреб?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Триесет и пет години, горчливо се сети. Убаво.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Гавазот излезе и по минута време влезе кај силниот везир јаничар на триесет до триесет и пет години.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Што нема – нема. Сто илјади аспри од село од триесет куќи, ни имало ни ќе има.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Пред портата борбата не траеше малку. Аскерот се собра десет на еден бунтовник, та макар со скапи жртви, за неполни дваесет триесет минути веќе секој бунтовник имаше врз себе десет и петнаесет војници.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Арсо е сам во тесна теснина, светилката е угасната, но тој ја гледа јасно карпата таму на неполни триесет сантиметри.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Патрокле му ја грабна лирата од рака И почна да ја мазни меѓу прстите. - Триесет грама, - рече Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Триесет грама се доста... - За сите во каушот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мислеше на својот Брат. ... Минуваше илјада деветстотини триесет и седмата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Му најде триесет лека.** Парите му ги зедоа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
