топола (ж.)
1 Зад последните куќи на нашиот град, сред бавчите, покрај два реда вити тополи, што стојат високо исправени крај јазот има една голема сламена колиба, во која што сега никој не живее.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Некаде околу полноќ преку мовчето крај тополите помина друга сенка и отаде низ бавчите накај колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Среде Азот зелена ливада, у ливада две танки тополи, под тополи зелена прнара под прнара млада војска седи, млада војска, војска македонска.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Штом ќе излезам од станицата, зад мене останува темноцрвена тулана. Ме пречекуваат ред тополи и згрчени куќи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Врз моето тело зеленее трева и високи тополи шумат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Првпат дете. Тополи в лулка те легнале слатко те успале...
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Шумат ли тополите за да го поздрават?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Само уште неколку пожолтени лисја трепереа на врвот од високата топола.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Беше лута. - На кого си му лута, Билјана? - ја прашав кротко. - На оние тополи, - рече.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Па тогаш што сакаш? - ја прашав. - Сакам да гледам зад тополите!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
А знаев и зошто, но сепак ја прашав: - А зошто им се лутиш на тополите, Билјана?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Првин го качувал на маса, па после на покривот од меаната и на крајот го качувал и на некоја топола.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа ќе почнело да се збира народ и се чудел народот од кај свири гајда, оти Јоше бил скриен во гранките од тополата и меѓу нив се закрепувал за да не падне одозгора.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И Јоше Свирачот се качувал, до сам врв од тополата се качувал, а татко играл долу, околу тополата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колку убавини, толку таги има Што не сум ги начнал и не сум ги сетил, Толку предели што не сум ги посетил, Што не сум ги насетил и преселил Во окото, во душата, оскорушата На есен, тополата разголена, разболена Од лисјето пред паѓање, пламенот на згаснување Толку убавини, а празнина во душата.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Страшилиште било да си меѓу високите чемпреси, платани и тополи, под наклапушените жални врби.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
