тон (м.)
КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СПИРО: (Со тонот на чорбаџи Теодос.) Лесно се носи лесен ум.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Практичната слика на животот добива свој тон, своја боја, свои нијанси во детското разбирање.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Улицата опусте. Само понекогаш липаше со грозни тонови виолината на писарот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во тие два тона младата мајка внесуваше некоја чудна радост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Од овде до море...“ Запеа тој некоја непозната песна, и кога зборовите почнаа да се судруваат, да се плеткаат, очигледно во тој час измислени, морето предизвика друга мисла и еден збор, повторуван со различни тонови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред очите му играше езерото, како да беше големо, бескрајно платно по кое друг, невидлив сликар постојано поминува со својата четка, му ги менува боите и дава сѐ понови и поубави тонови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Томче и Верка стоеја зачудени. Им се чинеше дека над занемените бели пространства одзвучуваат тоновите на некаква бела песна.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тој ме погледна сакајќи да разбере што се крие во тие мои зборови, да прочита од тонот со кој ги реков.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- И мајка ми е учителка, - чув како им се пофали на другарките со важен тон. Се чувствував необично.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ако одговориме потврдно, тогај, очигледно не водиме сметка за комплексот придружни составки кои го дефинираат и материјализираат првиот допир; доколку пак го негираме тоа - ние свесно ја скаменуваме континуелната смисла на творечкиот чин, зашто авторот тогај би се престорил во објектив, во ѕид врз кој е втиснат далечниот печат на зборот, сликата, тонот...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Над 200 милијарди тони нафта - така денес се проценети резервите на петролеј во Романија, а тоа е големо и неоценлови богатство на романското стопанство.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Праша: - Уште ја отвораш устата, скоту, - изусти одвај задржувајќи ги милионите тони бес.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
После нашиот одговор на објавената во вашиот лист статија под заглавие „Шпијунлуци и инквизиције бугарске“ ние така и си мислевме, дека или ќе замочите или ќе го смените тонот на вашите глупости.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Задачата беше сложена – свирката од еден краток и еден долг тон молеше за неколку поврзани дејства: змиулчето требаше да го најде лулето, да го земе меѓу запчињата и да му го донесе.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
