тапета (ж.)
Беа без тапети, без декорација, без таписерии и молерај, а само изненадени со приклештени делови од искршени столови, од маси, од делови од кревети, просто расфрлани и заковани.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Нови тапети, според сите картографски пресметки - небесни.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во собата со сини тапети.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Не е в ред?“ ја гледаше оваа жена и, да, беше тоа неговата жена, беше тоа некој нему познат, и ова е нивниот дом со висок таван и изветвени тапети.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И самите простории имаат премногу декор, завеси, бои, тапети, позлати, кристали и паравани, а на масата натрупана до таван има по некоја наказна гримаса или двосмислена игра со зборови.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Дојди и голицни ми ги ѕидовите покриени со решетковидни тапети и со гоблен- прозорци.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Бев отишол, да се понудам, дури до Антони... во една фабрика за тапети.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Се качуваат во собата 22. Друга соба, други тапети, сѐ друго.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Некои од нив ги увеличав и ги користев како тапети. жалев за нивната младост.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кракатау: Добравечер, Маусдонци. Еве ги пак вашите Каљостро и Кракатау кои веќе ви стануваат познати како тие излитени тапети на вашите мозочни дувла, одвнатре познати, сакам да кажам.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Не знам како „пасторални“ тој очекуваше да бидат, но кога ги виде огромните кравји глави - потполно розе на потполно жолта позадина - кои имав намера да ги претворам во тапети, замолче... но затоа после неколку моменти извика: „Тие се супер- пасторални! Тие се без врска!
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ходникот низ кој ги поведе беше послан со мек тепих, ѕидовите беа обложени со светли тапети и бела дрвенарија и сето тоа беше беспрекорно чисто.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Како времето да застанало во собите на хотелот, секоја посебен експонат, со различни шарени цветни тапети, оригинални стари делови од намештаи, меки килими секој со различни мотиви и шари, големи и удобни кревети.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
