сјае (несв.)
Така и преблажениот отец и учител на нашиот народ повеќе од сонце со тројни лачи сјаеше и просвети безброен народ којшто лежеше во мракот на незнанието.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Блажено да е твоето пресветло лице озарено од Светиот дух, од него на моето лице богоразумен блесок сјае и многубожечката измама се искорени.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Беше вечер, јасен вечер у Прилепа града, по безоблачно ми небо месечина плава, окол неја там безбројни, ситни ѕвезди сјајат, а и ветер тихиј, хладниј лист на дрвја нишат.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
И едната и другата боја не се држеше јако за колцата и малку по малку боите фатија да се рушат и под нив фати да сјае нивната природна боја „словенска” со одблесок „македонски” од географската област во која се распределени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако жена не донесов ѓул- трендафил во одаја верна, добра млада љуба - не ме к'лни, не ме жали; во борбата другарката с'лнце сјае, с'лнце трепти!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
По белото чело му сјаеја капки пот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сѐ што гасне сѐ в зеница сјае.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Очите сјајат како јаглени, сите погледи се приковани за сцената. Без здив се следи претставата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чашите се високи, дебели, иста боја како потето и плитката стаклена посуда, со две прегради, во која сјајат лажички со гравирани дршки.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Иако имаше неколку не проспиени ноќи зад себе, љубопитноста во неговите очи сјаеше со еднаква свежина.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Дамкавото лице му сјаеше, во зелените очи гореше некаков горделив блесок.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Погледна кон девојчињата и нивните руси косиња што се сјаеја под блескотот на светилките.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Морнаричка роба“, рече, а нејзината насмевка сјаеше во темницата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Низ една бескрај далечина: Еден апокалиптичен пес Врз еден апокалиптичен коњ Под една грда месечина ме Прогонуваат. облак Сјае злате облак: (Среде небо, среде денот бел) Главата на мојот предок Редок, Божји Сведок: Облак-утешител. глас Тешко спиеш и се криеш Во таа дрвна окарина Надвор снежи, студот тежи И зима е.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
А кога на сред искачување Лествичникот списка дека свеќата во рацете на Филозофот се изгаснала, јас речиси скокнав од радост: за мене не настана темнина, оти околу телото на Филозофот повторно сјаеше оној облак од виолетова светлина, и јас повторно гледав!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Огне имаше шлакнато цела кутија гел врз косата и таа му сјаеше како да ја потурил со половина шише зејтин.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И потем, на знак од логотетот, чие лице сјаеше од среќа, оти печатот на проклетството веќе беше избришан од царството, Лествичникот го прочита она што го беше отклучил од записот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Гледавме стрештено час во логотетот, час во Лествичникот чие лице сјаеше од гордост и самовозљубеност.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сонцето слегуваше сега побрзо и само уште половината сјаеше на сртот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
