стиска (ж.)
Ѕиркаме низ френгиите*, ги слушаме нашите мамки и ги стискаме пушките.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ушите никој не ги стискавме со прсти, туку нестрпливо го очекувавме пукотот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Си седат дома си, во дворовите, и тихо и задумани тагуваат по заминатите, стискајќи ги во пазувите нивните последни писма и фотографии.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Додека ги стискал забите како да сакал да ја задржи во себе силата на животот ( не земај ми ја душава, можеби можел да шепоти своја молитва, додека не ти принесам курбан), негде, не можејќи да определи каде, умирал ранет војник и пеел на турски за мајка и за дом по кој се копнее.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
— Што, како? — Така и така, велам и си ги стискам нозете, се стегам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги стискав дланките, а од нив се цедеше пот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Имаше и неартикулирани бандити од планина кои до вчера стискаа на чкрапалото од калашњиков, а сега стискаа на копчето за гласање.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
