степа (ж.)
Со денови талавме низ песочиштата по степите на Азија И во ѕвездена ноќ стигнавме во грд Во кој ништо не можевме да распосзнаеме.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во главата уште ми се врти долгиот пат, ми се одвалува бескрајната степа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Над него се простирала загатвила степа без одговор на неговите маки, дел на татковината во која човечките жили се зајакнуваат со степски ветар и кобилско млеко.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Низ целиот свет, во Лондон и во Њујорк, во Африка и во Бразил, во таинствените забранети територии зад границите, на улиците на Париз и на Берлин, по селата низ бескрајните руски степи, по базарите низ Кина и Јапонија - насекаде стоеше истата оваа цврста непобедлива фигура, изобличена од работа и раѓање, аргатувајќи од раѓање до смрт и сепак пеејќи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А отспроти од зад крваво ранетата душа на степата извираше црвениот железен порој И татнеше татнеше во зорите на потопот (И сѐ уште татнеа копитата неуморни иако одамна патот им истече) Брзаше да умреш еднаш или ако е можно повеќепати
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Црн сјај во зениците, а на нивно место црни дупки, длабоки понори, бездни и степи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Дојдени од далечните азиски степи и од Монголија, Османлиите во Цариград ќе се здобијат со нови навики, но не ги напуштаат старите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Нека си прават тие таму како што им е добро, ама нека неуки не ги подучуваат нашите неуки затоа што таму во далечните руски степи некому му текнало да изгори се што е дамнина, па и тука да ја снема нашата дамнина...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
