старее (несв.)
Ланските се повторија годинава, годинашниве ќе се повторат в година, на земјата ништо не се менуваше, освен старите што умираа, младите старееја, нови се раѓаа да поминат по истиот пат по којшто поминале нивните предци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Така изминаа месеци и години и Бојана чувствуваше дека старее, опаѓа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Од училиштето се слушаше: Здрав желаем, ште стареем, за кого живеем, за Б’лгарија, ура, ура, ура!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- „Не старее само џамот“ , велам, „сѐ друго старее“ , си спомнувам на Лазора Ночески.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се чинеше, во тој миг, чичкото Лентеноски како да старееше за илјада години наеднаш неповратно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
IX Илко како што старееше сѐ повеќе се подгрбавуваше, се превиткуваше, одеше со главата надолу.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Лицето им старее побргу од желбата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Старееше. Иако велеа дека изгледа десет години помлада. Чувствуваше како старее. Оттаму и нервозата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ветриштата, некогаш млади и диви, старееја и се смируваа, а облаците на небото, раскинати и расфрлани, беа оставени самите да скитаат низ празната белина.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Освен тоа, се дебелеам и стареам. Нерадо се шминкам...
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тие ќе растат побавно од канадските тополи. И побавно ќе стареат.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Зошто ми префрлаш дека сум стар, нели сме деца на јазикот и нели јазикот никогаш не старее?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Кога авторот ги препрочита редовите што се однесуваат на неговата средовечна помама, кога увиде колку се исцедени од романтично видување на една жена, си рече, Старееш, старееш, авторе.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
А потоа, што е поважно од сѐ, таа побрзо старее од мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Мајкината љубов никогаш не старееше, таа постојано се обновуваше, од за нас непознати и неоткриени извори.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Го одбегнуваше зборот „јубилеј” и придавката „јубилејна”, зашто го потсетуваше не дека зрее туку дека старее, а тоа никако не се согласуваше со неговиот темперамент, на кој - по негово мислење - повеќе му одговараше поимот „младост”, па макар овој во јазикот на баба му да се викаше „аџамилак”.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Или, сепак, да живее фантазијата бидејќи само таа не старее.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Нејзините домашни сѐ помалку ѝ беа од помош; старите старееја, а браќата и сестрите ги зафати бранот на градскиот успех па си ја гледаа работата и живеачката.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тој ден мора да дојде. Човекот не може да продолжи да старее бесконечно.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
