стакло (ср.)
БОЖАНА: (Внесува од мудбакот газено ламбиче без стакло и го клава на огништето.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
НАЦА: На сиромашката чорбаџика. (Почнува да ги, брише стаклата на прозорците.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Насреде, за излегување на балконот, двокрилна врата со стакла.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тој отпрво, зафатен со работа, не го забележа, но кога го виде зачудено ги покрена окалките: – О-хо, нашиот водоносец! – извика командантот весело, бришејќи си го со чисто бело шамиче замаглените стакла на окалките. – Каква чест! Седни.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Потоа богомолецот го фрли со два прста како што вешт и стар пишач фрла допушена цигара а прцата и стаклото ги стави в џеб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Божидар, плати. Извлеков од плиткиот џеб на панталоните две `рѓосани перца за пишување, едно парче сино стакло и зеленикава бубачка богомолец.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стојам со залепено чело врз влажното стакло на прозорецот и гледам во темниот двор: браќата ја празнат куќата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И над машкиот кат, и над женскиот има две дупки на ѕидот кои служат за прозорци, но, се разбира без стакло и толку малечки, што одвај може човек глава да појави преку нив.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Стаклото се распрсна на триста парчиња и маслото со водата што беа во него го облеа целиот иконостас и душемето под него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Судијата, жолто човеченце со необични очила од многубојно стакло, станува од својот стол со неверојатно висок потпир.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Очилата лежеа крај нејзините нозе, во нивната рамка немаше ни очи, ни стакло.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне, б) ќе ме удри в ноздри испарување на отров, в) ќе ме собори.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пак се наведна над него и тој пак го виде своето темно лице во испупченото стакло на очилата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Точно во тоа време ме известија преку тајни канали дека Сталин бара да се прекине со дотогашните методи од кои помодрував: ме следеа, провокаторски се обидуваа да ми поттурат леб со здробено стакло во тестото, ми се закануваа со нокти и со ками.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Марија молчеше. „Сеедно“, остана насмеан агентот; зад дебелите непробојни стакла живо гореа очите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се плаши да погледне Со погледот ќе го разбие прозорецот. И стаклата ќе го разранат. Голото тело на нероденото.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Еден светол Месечков зрак се одби од стаклото на прозорот и полази по постелата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Мишко постоја уште малку долепен до стаклото и загледан во тој правец.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стаклата на очилата на другиот мртовец закрцкаа под неговите петици.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И пак очите на брат му беа нејасни зад дебелите и нељубезни стакла.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
