спушта (несв.)
Првиот мрак се спушта. Во собата Симка е сама.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Се завртува, како занесена, кога ѝ паѓа в очи вратата потрчува, но пред неа застанува неможна, и, закрепувајќи се на вратата, ја спушта главата на рацете и липа од плачење). (ЗАВЕСА)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Антица ги затвора прозорците, ги спушта завесите и го намалува светлото до минимум.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Стани мало... (Ce спушта накај сандачето во катот и буричка внатре.
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
По насипот веќе се спуштаа неколку бригадирци со количиња, јурејќи силовито еден по друг.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И уште сонцето ја немаше истресено росата од тревјето, тој веќе се спушташе кон селото од Дика.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но минат бргу миговите на утрината и еве: веќе и пладне наближува, една мисла бавно над ведрината потајно се спушта и загрижува.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Тој гледа во прореденото теме на кловнот и не се чуди; кога е тој наведнат, капакот на зелениковото око не се спушта.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој беше добар баритон, благ, човечен, што како неголем бран се крева и се спушта пловејќи кон неизвесност.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Му правевме место на гостинот а тој, претпазливо спуштајќи го петлето на пушката, нѐ стеснува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Празнина. Лилавоста на предвечерјето го спушта небото, сѐ што е под него останува вкочането во некое исчекување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Градите почнаа рамномерно да му се креваат и спуштаат, и тој заспа со длабок, здрав сон.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јавнал на бел алогон коњ, Питу, целиот облечен во срма, се спушташе бавно низ стрмните улици на градот. Тие беа сега речиси пусти.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа му ги премрежува очите на Ване и тој ја спушта главата врз отворениот стрип.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Завесата се креваше и спушташе. Во салата невидени ракоплескања. Делириум...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Откако ќе го види Ивана, Фезлиев спокојно го спушта револверот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Меѓутоа, Милка ѝ се откинува од рацете и се спушта во најблиската фотелја.) На мажот ми му е нешто тешко. Се извинувам. Дојди подоцна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Веднаш тој скокнува на рамката и се спушта по јажето во темнината. Долу го чека Едип и трепери.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Добро граденото јадро тело, горделиво подисправената глава на којашто косата непокорно и диво се виткаше и спушташе на кусиот јак врат, го привлекуваше вниманието на публиката и на судиите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
