сојка (ж.)
- Ќе влезеш в шума... А таму, на највисокото дрво, стои сојка и те гледа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти полека газиш, мислиш сега ќе спрета од некоја грмушка шљука или лештарка, а сојката, господ ја родил како шпион, ќе писне - бегајте, човек со пушка се доближува!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пролета птица (лештерка, клукалец, кос?), се огласи сојка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Има уште еден лек, вели Маса Кулумоска, уште само врапчиња, сојки и прлици може да нѐ спасат, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А пилињата, да не знаеш што да им кажеш. Ќе ти дојдат на пенџере: врапчиња, сојки, сколовранци и ќе ти удираат со клунчињата на џамот. Ќе ти наѕираат во собата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И ние - ајде! Бркаме врапчиња, сојки и прлици, бараме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Времето е такво, вели, ќе се бркаме со сојките и ќе си ги крадеме зрната жито.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И така нашиот зејгора пак сам и без братска помош на поранешните свои познајници, со стремеж зацапал по мочуриштата, да фаќа со примки и стрели чапји, жерави, шлуки и галепчиња, и в поле или в планина -дропки, пчеларки, пупунци, сојки, ветрушки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Некоја сојка ќе се спушти на пониско.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Велат дека сојките некогаш блекаат ко јагне, некогаш мекаат ко јаре, а некогаш свират исто ко со човечка уста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од зад карпите крескала сојка и го предупредувала жолтоклунецот; или повикувала гаврани на гозба.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кети стоеше и ги гледаше додека јадеа, и во таа мешаница грабливите сојки бесшумно се спуштаа долу за да грабнат од храната и со клуновите да ја однесат во своите скришни места во дрвјата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И додека ја вдишувавме и ја голтавме сладината, таа од џебот ја извади сојката со сиџим врзана за појас, ја пресече тиквата на фаши, парче отсечуваше и парчето секому му го подаваше со рака.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
