социјалистички (прид.)
Бугарската младеж овде ги употребува сите свои сили и средства да се покаже напредничава, т.е. социјалистичка: долги и бесмислени говори, долги коси и убаво исчешлана брада, црвена или сина руска кошула и др.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
41. Иако Мисирков не може да се рече дека бил социјалист по воспитанието, сепак неговиот метод на третирањето на историјата и современата положба на Македонија не е далеку од социјалистичката.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Фактички, штиците ни се потребни и без нив не можеме да направиме ни чекор потаму во социјалистичката изградба.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ние 5-6 души Македонци и во военото училиште основавме таен револуционерен социјалистички кружок.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Држиме состаноци, работиме и читаме книги со социјалистичка содржина, збираме помош за сиромашните наши другари и друго.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
— Во 49 година дојдоа група писатели од социјалистичките земји. — Тоа не се странци, вели. — Имаше и еден Французин, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дојдоа и претставници од сите социјалистички земји, освен од Југославија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нека разбере светот за јужната република и нејзиниот социјалистички пат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Партискиот секретар на градот не спиеше по цели ноќи, откако се населија козите во градот, размислуваше, сакаше да открие од која глава е дојдена директивата за уништување на козите – од градот, републиката, федерацијата или од братската социјалистичка заедница.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Познати козари од планинските села, кои зад себе влечеа цели стада кози, со снажни прчови, се искачуваа на големата бина среде плоштадот, на која, по обичај, за време на големите паради, дефилеа и митинзи стоеја највисоките раководители на новата Народна Република Македонија во новата социјалистичка Федеративна Народна Република Југославија.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Социјалистичкиот кич прокламираше своја идеологија: братство и единство, интернационализам, социјална еднаквост и технички прогрес.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тој алудираше на една традиција различна од социјалистичката, а со неговото користење уметниците се поставија себеси во опозиција на официјалната култура.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Лесната читливост и масовната рецепција на Ќосиќевата лектира ги натера неговите литерарни опоненти да го наречат, не без идеолошка сенка, „социјалистичкиот Јаков Игњатовиќ“.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Анонимниот социјалистички дизајнер го замислил лебедовиот пој: голема Титова скулптура од стиропор.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Социјалистичкиот кич имаше проекција за иднината, па според тоа и силна утописка димензија.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Башка повеќе жежи затоа што „културата“ (во чие опкружување се обидува да дише на шкрги и да биде одвај видливо, ко Челичната Шепа, ова ситно, наказно телце по име Маргина/ Темплум, некакво си хибридче од пар култури, и затоа опасно) речиси дека е на ниво на племенска култура, без критериуми, релации, фидбек, самопрогласена, самобендисана, без најобична рецепција (а камоли „критична“!), култура во која бавењето со книги или е работа на примитивни социјалистички профитери- гребатори или најцрн идеализам кој за кратко време ишмукува толку што човек се претвора во школка, во ехо на згазен молител.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Овие сликари кои живееа заедно и сочинуваа своевидно социјалистичко гето, збунето го насетија познатиот отпечаток, оној кој бидува втиснат еднаш засекогаш, отпечатокот на човекот кој го почувствувал, макар и за кратко, притисокот на тоталитарниот режим.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но во осумдесетите кога целата југословенска и социјалистичка идеологија веќе евидентно се претвораше во цркотина, андерграундот веќе не можеше да биде уништен.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
