синило (ср.)
Се гледаат долу езерата глатки в далечина тиха, во синило млечно и ветерот носи уханија слатки за тие што овде почиваат вечно.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Таму горе во небесното синило ја побара својата умрена мајка и почна со расплакано и натажено срце да ја моли за совет и помош.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се нуркаат во синило ластовиците, Илинка мисли на Јакова.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Синило ни го прави лицето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- По преданијата, на ова место најмногу сакал да седи свети Наум и да гледа во езерското синило кое го смирувало по напорната работа што ја имал при препишувањето на светите книги... - рече игуменот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Небото немало ни капка синило на себе, земјата пукала под тежината на гревови, чиниш сиот свет бил содомско-гоморска арена на блуд, на измами, на пакост и среброљубје.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како да очекувала најпосле да се спушти по козји патеки нејзиниот врсник Лозан Перуника, да остане крај неа или да ја поведе кон невиното синило на далечините.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Очекувавме, како секогаш кога ни беше тешко во животот, утеха од неговиот благ поглед, од тоа блажено синило на погледот што смируваше, оддалечуваше од тешкото време.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Неговата батериска лампа ги фати и ги проблесна со живот, виножитата отскокнаа одново пополнувајќи ги сенките, со бои на сливи, малини и грозје, со боите на пресечен лимон и небото од кое облаците се одвеани, а синилото одново се враќа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Гледа Богдан низ вратата кон небесното синило во кое му се чини како да му се отвора небесна врата и тој полека по воздушни скали се искачува кон неа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но капка негова крв останала на небото. Се измешала со синилото и станала лилава.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Водите беа кристално бистри, не толку длабоки, и го покажуваа езерското билно царство со преливите на невидени бои во кои царуваше синилото и зеленилото.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Гледаше во залезот на сонцето како ги истура последните зраци во Езерото, менувајќи го синилото на водата во потемни нијанси.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Тој го задржа погледот кон небесното синило.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Се плашела да се наведне над бедемите да не би да се види во езерското синило, во небесното огледало.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Со месеци се немаат видено и тој е изненаден дека и таа има израснато високо, и не само што израснала и се пополнила, туку блеска со некоја чудесна убавина што се шири не само од нејзиното фустанче, туку и од нејзиното гласче, од насмевот во лицето, од затемнетото синило во очите.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
